Lange, rechte wegen. Hele lange, rechte wegen. Kilometerslange, rechte wegen. Sterker nog, ik verdenk Spanje ervan dat er maar één rechte lange weg ligt. Geen meter vlak, al geeft het rondeboek dat wel aan. Nog 74 kilometer, er rijden vier Spanjaarden op kop: Arrastibilagagoychoxea (Euskadi), Vasquez Velasquez (Caja Rural), Jimenez Jimenez (Burgos) en één van de 14 Herrada’s van Cofidis. Het peloton vindt het prima en rijdt ongeveer 38 kilometer per uur in de brandende Spaanse zon op een minuut of drie van de koplopers. De weg blijkt dus veel heuvelachtiger dan men dacht (in Nederland zouden we dit 47 cols in één etappe noemen) en ik gok dat er 4000 hoogtemeters aan het einde van de 183 km lange etappe op de metertjes zullen staan. Als kers op de taart volgt dan (natuurlijk) een muur van 1800 meter met een stijgingspercentage van 23 procent. Geen dorp in Spanje dat kennelijk niet een dergelijke muur heeft. De etappe gaat verder, op en neer en op en neer en op en zzzzzzzzzzzz
Ik schrik wakker. Een dun laagje kwijl op mijn schouder en kin en ik denk dat ik weer flink heb liggen snurken aangezien ik mijn keel flink voel. Ik hoor het geruststellende geluid van José de Cauwer op de achtergrond. José moet wel de allerfijnste verslaggever van welke sport dan ook zijn: José kan beschouwen, kent de renners, kent de tactieken, heeft humor en is de perfecte partner voor de ietwat pedante Michel Wuyts. Ik heb het hier dus over José de Cauwer, niet over de José die voorheen bij Eurosport commentaar deed: bij haar geluid en onwetendheid slaat bij mij de aardlekschakelaar om en rennen de katten binnen een straal van 250 meter gillend weg. Raar dat zij geen nieuwe werkgever heeft gevonden…
Ik hoor de goede José en besef dat ik middenin een etappe zat. Ik kijk snel naar het vlakje linksboven: nog 38 kilometer. José ratelt door over hoe zes andere Herrada’s van Cofidis niets hoeven te doen, Juan José Herrada zit namelijk mee in de kopgroep. Rijden ze nou trouwens nog steeds op dezelfde weg? De voorsprong is terug gelopen naar 1 minuut 32. Wat een dor landschap eigenlijk…het maakt het niet heel veel gemakkelijker om je ogen open te zzzzzzzzzzzz
Michel Wuyts heeft het over het restaurant van gisterenavond, waar José net weer een pintje meer heeft weggetikt dan Wuyts. De zwarte paella was uitmuntend, de service ook, zo is het leven van een wielercommentator aangenaam en fijn. Waarom is Wuyts eigenlijk aan het….shit! Ik ben weer in slaap gevallen. Gelukkig heeft de natuur zijn plicht gedaan en me op tijd gewekt: nog elf kilometer. Ik weet intussen zeker dat ze dit stukje al voor de vierde keer aandoen, alhoewel ik het meeste niet bewust heb meegekregen: TV kijken met je ogen dicht is vrij lastig. Van de finishplaats Llobregat de Pueblo Muchos Navas is nog geen glimp opgevangen. De koplopers hebben nog 14 luttele seconden voorsprong en zijn snel een prooi voor de kat.
Waar blijft het bewoonde gebied? Die finishplaatsen in Spanje komen vaak ineens op vanuit het niks, aan die lange rechte weg liggen ineens een paar huizen en een muur. Kan ik trouwens ook niet beter rechtop gaan zitten, want ik heb het idee dat ik anders weer zo kan wegzakken. Fijn dat de Vuelta niet zo hectisch is, zelfs in de finales gaat het er (vergeleken met de Tour) relaxed aan toe. Ze fietsen hard, maar de paniek is minder. De inzet is ook minder, maar het blijft een (hele) grote ronde. Pffff wat een weg is dit joh……
De klanken van Bazart doen me ontwaken. Bazart vind ik fijne muziek, maar had ik die geïnstalleerd als alarm op mijn telefoon? Waarom lig ik in hemelsnaam op de bank…nee heh, het besef dat Clips op Canvas al draait doet me ineens beseffen dat de etappe afgelopen is, dat de huldigingen zijn geweest en de uitzending dus al is afgesloten. De uitslag hoef ik niet te checken: natuurlijk wint Valverde zijn 358e etappe in de Vuelta, een nieuw record.
Morgen weer een etappe. Die Vuelta lijkt ook altijd acht maanden te duren. Ik plan mijn siësta alvast in rond 2 uur en Valverde pakt waarschijnlijk zijn 359e etappe. Wat een heerlijke ronde!