Auteur: guido

14: Beste Ruud,

Wat is jouw plan? Dat is het enige waar ik benieuwd naar ben. Wat. Is. Je. Plan.

Ik begrijp sommige keuzes, Ruud. Andere keuzes begrijp ik totaal niet, maar ik heb er niet voor gestudeerd, dus zal jij het beter weten, Ruud. Ik ben Hagenaar in hart en nieren, Ruud (ja ok azijnpissers, ik reken Rijswijk onder Groot Den Haag) en vanuit die optiek kan ik maar één ding concluderen: het is tijd om weg te gaan, Ruud.

Want zeg eerlijk: dat we eruit gaan (of nacompetitie spelen) dat zat er ten tijde van Rankovic al in. Een selectie met enkele jongens die het niveau aankunnen en enkelen die dat zeker niet kunnen, die kreeg je in eerste instantie. Echter, met nog meer winterse versterkingen zou het allemaal goed komen. Elke keer stond je daar nonchalant je praatje te houden nadat mijn club maar liefst één schot tussen de palen had afgeleverd tegen een provincieclub met 48 supporters.

Dat we richting de afgrond gaan: het zij zo. Jarenlang wanbeleid moet een keer opbreken: dat gebeurt nu (en ook vorig jaar natuurlijk al, met dezelfde mensen aan het bewind). Don Martin is intussen opgestapt (of beter: ertussen uit geknepen), maar we zijn en blijven een Haagse club. Dat betekent: hard werken voor je centen, met het mes tussen je tanden de strijd aangaan en nooit opgeven. Engelser dan Den Haag ga je het niet vinden in Nederland, niet qua voetbalopvatting en niet qua supporters: we willen strijd, we willen Gentile, Adam, Lems, van der Leegte, Radosavljevic, Rankovic, Beugelsdijk, Immers. Dat willen we. Het hoeft allemaal niet zo goed, niet zo gepolijst, maar het moet godverdomme met bloed op je scheendekkers. Scheendekkers ja, scheenbeschermers dragen ze in de rest van het land.

Dat is Den Haag, Ruud. Niet hopen op een bevlieging van een slungelspits, of op een toevallige snelle counter van een hele rappe buitenspeler. Dit zijn wij: gehaat in Nederland door onze grote bek, door de Haagse Bluf, door onze keiharde manier van communiceren en door ons, door de supporters. Spreekkoren, de vrouw van Rafael uitschelden (uiteindelijk hadden we gelijk…),

onze eigen Ali uitmaken voor scooterdief: men haat ons en zo willen we ook voetballen: het maakt ons geen ****** (vul maar een Haags woord in) uit wat ze van ons vinden, wij zijn Den Haag en dat zullen ze weten ook.

Zo speelden we jaren, Ruud. We jaagden ze af, we schopten ze door de hekken heen (of over de reclameborden) en we haalden zo heel soms nog een resultaat ook. Weet je wat het gekke is, Ruud? We accepteerden het nog ook, die (vaak Haagse) jongens gingen er namelijk allemaal voor, we waren gewoon niet beter dan dat. Ik denk dat jij vroeger ook liever naar een andere uitwedstrijd ging met RKC of NAC, omdat je wist dat er één ding nooit ging gebeuren: een makkelijke overwinning zou je niet behalen en zo wel, dan zou het publiek ervoor zorgen dat je alsnog een kutavond had.

Dat publiek is er nu natuurlijk niet, ik weet het Ruud. De invloed is na het Zuiderpark toch veel minder geworden, maar het fanatisme is nooit weggegaan, geloof me. Iedereen die Den Haag een warm hart toedraagt leeft fel mee, lees de berichten maar eens op de Social Media: Den Haag leeft en laat zich horen. Ik hoop en denk dat je die commentaren echter niet leest, want daar staan enkele tips in voor jouw elftal waar je wel iets mee zou kunnen.

Want daar zit het probleem, beste Ruud: van dit alles breng jij niks. Nul. Er is slechts verkeerde agressie (Kramer, anyone?), maar van het Haagse is niets terug te zien. Af en toe een gele kaart pakken is geen schande hoor, helemaal niet als je vecht voor lijfsbehoud. Jagen op de tegenstander? Nooit. Het energielevel dat de ploeg uitstraalt is nagenoeg nul en dat reken ik jou aan, Ruud. Vol er op in eigen huis? Nee hoor. Stel je voor heh Ruud, stel je voor dat je gaat proberen om echt zelf wedstrijden te winnen door aanvallend te voetballen en als dat voetballend niet gaat, dan doen we het lekker opportunistisch. Maar niets van dat en dan heb ik het geeneens over het inslijpen van mechanismen, van ingestudeerde spelsituaties, van opkomende backs met voorzetten bij de eerste paal, van overlappende middenvelders, bijsluitende buitens…zoals ik al zei, wij verwachten hier niet zoveel, maar wel inzet. Erop.

Ruud, ik heb een groengeel hart waar ik nooit meer vanaf kom, maar jij bent hard op weg om een grote hap eruit te nemen. Een gezapig zooitje als dit heb ik nog nooit gezien (zelfs niet toen we 15^e in de Eerste Divisie stonden en er nog 800 man in het Zuiderpark zat) en dat neem ik jou kwalijk, Ruud. Zo slecht is het allemaal niet, toch? Vejinovic, Janmaat, El Khayati, Mokhtar, Adekanye, Kishna, Pinas, Van Ewijk: ik denk dat veel subtoppers en middenmoters er jaloers op zijn. Maar jij maakt de verkeerde keuzes, Ruud: Goossens? Kramer?

Kramer ga ik me geeneens meer aan wagen, ook gezien zijn mogelijke contractverlenging (hahahaha, ik snap het niet, Ruud!): maar Goossens kan echt niet meer, maar speelt week in, week uit. Vooruit komt niets aan (ga de wedstrijden tegen Fortuna en Emmen maar eens goed analyseren, Ruud, daar word je immers voor betaald) en verdedigend wordt hij overlopen. Het erbarmelijke percentage aangekomen passes zijn breed of terug. Maar kennelijk heeft hij enorme kwaliteiten die ik mis, want hij is bij jou een vaste waarde, Ruud.

Er is veel commentaar op Mokhtar binnen de supporters, maar misschien ook heel even kijken waar de kwaliteiten van deze speler liggen, namelijk 30 meter verder nar de goal van de tegenstander toen dan waar hij nu de bal krijgt. Het is niet voor niks dat ook Kishna verzoop op die plek: de afstanden naar de andere goal zijn zo groot dat je beter twee Keniaanse marathonlopers daar neer kan zetten. Zowel Mokhtar als Kishna moeten hun actie nu op of voor de middellijn maken: kansloos en dat allemaal door jouw laffe systeem, Ruud. Een kwartier Mokhtar op tien tegen Heracles leverde honderd keer meer op dan zes wedstrijden aan de zijkant.

Wat. Is. Jouw. Plan. Ik heb namelijk geen flauw idee, ik denk alleen dat ik voor velen spreek als ik zeg dat ik liever elke week met 5-6 verlies dan met 0-1 of zelfs met 1-1 gelijkspeel. Knap hoor, dat je straks 0-0 tegen Emmen hebt gespeeld, 1-1 bij Willem II, 1-1 tegen Sparta en, jaja, 2-2 tegen PSV (terecht punt, gezien de statistieken en het wedstrijdbeeld): het stelt niks voor, Ruud. Niets. Ga niet klagen over je materiaal, goede voetballers kunnen elkaar altijd vinden. Kijk naar jezelf, Ruud: je durft niets. Nul. Een laffe dakhaas is wat je bent. Niets meer, niets minder. Zelfs in de wedstrijden dat het écht moet straalt deze ploeg niets uit.

Na het verlies tegen Heracles (1-2 in eigen huis, met wederom nul bluf, jagen of druk) is het toch wel duidelijk dat we eruit gaan. Ja, WE. Den Haag, onze stad, onze club, kapot gemaakt door buitenstaanders. Volgende week Ajax-uit, dat wordt lachen. Je bent niet Haags, Ruud, dat ga je nooit worden ook. Je begrijpt deze club niet, je begrijpt de historie niet, je begrijpt ons (de supporters) niet. Je zit lekker op de bank met je assistent Adrie Bogers (ook een ouwe makker van jou en van Jol) te overleggen, maar waarover is iedereen een raadsel.

Trek je conclusie alsjeblieft, Ruud. Ik zeg het nog één keer: degraderen doet pijn, maar de manier waarop nu maakt het tien keer pijnlijker.

Dag, Ruud.

13: Ranko

Terugkijkend op het begin van het seizoen blijft de vraag spelen hoe ver Alexander Rankovic gekomen was met de huidige selectie.

Het gekke is: ergens doet het pijn dat hij ontslagen werd. Alex is voor altijd een kind van de club, zeker gezien acties als speler, waarvan er altijd eentje bovenuit sprong: zijn terugkeer voor de wedstrijd tegen RKC in de nacompetitie. Alex zijn vader was net overleden in Servië, maar hij kwam terug. En hoe.

Alleen daarom al is Alex een kind van de club. Zijn speelwijze, bikkelend op het middenveld, is er ook eentje die men graag ziet bij ons in Den Haag. Als ze in Rotterdam denken van hard werken te houden, kom dan een keer bij ons kijken zou ik zeggen. De echte helden in de jaren 80 en 90 waren niet Harry van der Laan en Karel Bouwens, maar Cor Lems en Marco Gentile. Natuurlijk worden goede voetballers gewaardeerd, maar de bikkelaars en schoffelaars: dat is Haags.

Ranko was er daar eentje van. Nooit gekkigheden, altijd minstens een zes, maar ook altijd op 200 % en als het even kon op 210. Hard en rechtvaardig, nooit zeiken, gaan. Groot was dan ook de vreugde dat een kind van de club de kans kreeg om hoofdtrainer te worden onder de vleugels van Martin Jol (over kinderen van de club gesproken) en Mo Hamdi.

Toegegeven (en dat zal elke supporter doen die een beetje verstand van voetbal heeft): de weg was een heel lastige, zeg maar een onmogelijke. Na de hele vertrokken Engelse enclave moesten de oude Haagse sterkhouders (Immers, Beugelsdijk, Meijers, Falkenburg) ook vertrekken en bleef Ranko zitten met een bak ellende: alle door Jol aangetrokken jonge spelers die men het label ‘talent’ durft mee te geven en een paar routiniers die al jaren problemen hebben het niveau van de Eredivisie te benaderen (Kramer, Goossens). De taak: Den Haag behouden voor de Eredivisie. Ik geef het je te doen.

De voorbereiding verbloemde veel en misschien is dat precies het probleem voor Ranko geweest: er werd gewonnen van een AZ dat al richting de Europese wedstrijden aan het denken was, gelijkgespeeld tegen Vitesse dat met 2-8 had moeten winnen, maar het allemaal niet zo nauw nam, want voorbereiding. Aldus ging Den Haag nog met enig vertrouwen de Eredivisie in: vertrouwen gebaseerd op niets, want voetballend leek het ook toen nergens op.

Dat bleek wel, de eerste weken: kansloos verlies bij Heracles, laf verlies tegen FC Groningen werden gevolgd door de enige goede wedstrijd van dit seizoen: uit bij Feyenoord verloren ‘we’ met 4-2, maar de manier van spelen, met durf en vertrouwen, gaf hoop en een beetje Haagse bluf terug. De uitwedstrijd tegen VVV was te slecht om ook maar een minuut van terug te kijken, maar ‘we’ wonnen in de 93^e minuut.

Die overwinning verbloemde veel, want het veldspel van ADO hield al een wedstrijd of acht niet over. Dat bleek ook snel genoeg: tegen een uur tien man van Vitesse waren ‘we’ kansloos, AZ had met 1-14 moeten winnen maar wonder boven wonder werd dat 2-2. Vreugde groot, vertrouwen klein. Den Haag was ook onherkenbaar qua systeem. Ranko switchte van 4-4-2 naar 4-3-3 naar 5-3-2 naar 3-5-2 en zelfs naar 5-4-1. Elke wedstrijd met andere namen, enkele onverklaarbare namen voor de supporters, zoals een Kramer (af geserveerd in de pers en door de club, maar bij Ranko aanvoerder als hij speelde) of een Goossens (bewijst al jaren niet meer het niveau te hebben).

Zo zwalkte een aangeslagen ADO richting PSV (4-0 op de broek) en speelde ook die wedstrijd laf en zonder vertrouwen. Geen inzet, geen over-mijn-lijk mentaliteit, geen overtredingen en als een mak lammetje naar de slachtbank. In niets was de oude Ranko zelf terug te zien: alles wat wij, de supporters, minstens hadden verwacht is dat Ranko zijn eigen speelstijl kon overbrengen op de spelers, maar helaas. Alle verwachtingen qua nieuw elan en nieuwe energie waren de afgelopen weken al gestorven, maar de wedstrijd tegen PSV was waarschijnlijk de nekslag voor Ranko.

Daar begon namelijk ook het verhaal over de vierde colonne binnen de club die aan stoelpoten aan het zagen was: het blijft Den Haag, altijd onrustig, altijd gedoe. Hans Kraaij bracht het, de aasgier Valentijn Driessen sprong er bovenop en stookte het vuur natuurlijk even op en daar begon de soap. Assistenten terug gezet naar de jeugd (Santoni en Hoogendorp) en eigenlijk wist je toen al dat er een zwaard van Damocles hing boven het hoofd van Ranko voor de thuiswedstrijd tegen FC Twente.

Dat zwaard viel, natuurlijk. Den Haag werd een helft vol-ko-men zoekgespeeld, deed niets in een oersaaie 5-3-2 en doolde over de groene grasmat. Totaal dronken gespeeld door een (ook) bij elkaar geraapt team. Dat het in de tweede helft door een korte opleving terug kwam tot 2-2 was een Godswonder (dat dan ook niet lang stand hield: 2-4 voor Twente) en de uitslag verbloemde wederom heel, heel veel. Ranko zijn positie viel binnen drie uur na de wedstrijd.

Daar sta je dan als Ranko zijnde. Geslachtofferd en eigenlijk nooit een eerlijke kans gehad, want het schijnt dat er na wedstrijd twee al rumoer intern is ontstaan toen Ranko zelf uit het zogenaamde Technisch Hart was gestapt: teveel bemoeienis van Jol, te weinig eigen keuzes. Vanaf dat moment kon het eigenlijk alleen maar mis gaan en was het wachten op een marionet van Jol, welke nu ook is aangesteld in de vorm van zijn oude assistent en – vriend Ruud Brood (die nog een ander RKC vriendje, Adrie Bogers, meeneemt als assistent).

Ik ken de hele situatie niet goed genoeg, want ik ben geen insider, maar wel supporter. Dat het spel belabberd was, is een feit. Dat er geen automatismen waren en er nul Haags gevoetbald werd (mes tussen de tanden en gaan), is een ander feit. Dat het opstellen en aanvoerder maken van Kramer onbegrijpelijk was, is nog een feit (al denk ik dat dat zijn ‘Fuck You’ naar Jol was, maar dat is mijn kronkel). Dat zijn de feiten die je Ranko zeker aan kunt rekenen: hij kreeg geen beleving in de ploeg en zeker geen voetbal.

Wat je de club (en met name Jol) aan kunt rekenen: er is nooit echte steun voor een startende trainer geweest. Ook al is het niet om aan te zien, je ontslaat iemand niet na acht wedstrijden als hoofdtrainer. Zeker niet als dat een kind van de club is (wat Brood overigens zeker niet is) die met hart en ziel zijn best deed om er wel iets van te maken (want daarvan ben ik overtuigd).

Wat overblijft is die armetierige selectie (die zich nu ook nog schuldig voelt over een ontslag), een voorzitter (Hamdi) die er kennelijk niet zoveel van snapt en een Technisch Adviseur die eigenlijk stiekem wil bepalen wie er speelt en voor hoeveel die speler verkocht zou moeten worden. Gaat Brood ons een Haags gezicht geven qua team en spelbeleving? Ik gok van niet, maar we gaan het zien. Brood heeft op Eredivisieniveau niets bewezen. Het niveau eronder zeker, maar daar kan een voetballer als Goossens ook goed mee…

Ranko, het ga je goed. Ik weet zeker dat ik voor iedereen vanaf Noord spreek als ik zeg dat je altijd welkom bent bij ons, tussen ons, juichend voor ons Den Haag (als dat weer kan…). Oude krijgers zoals jij vergeten we nooit. Het ga je goed bij Sparta (wederom) en wie weet, ooit, in de toekomst…

Come on The Hague!!!