13: Ranko
Terugkijkend op het begin van het seizoen blijft de vraag spelen hoe ver Alexander Rankovic gekomen was met de huidige selectie.
Het gekke is: ergens doet het pijn dat hij ontslagen werd. Alex is voor altijd een kind van de club, zeker gezien acties als speler, waarvan er altijd eentje bovenuit sprong: zijn terugkeer voor de wedstrijd tegen RKC in de nacompetitie. Alex zijn vader was net overleden in Servië, maar hij kwam terug. En hoe.
Alleen daarom al is Alex een kind van de club. Zijn speelwijze, bikkelend op het middenveld, is er ook eentje die men graag ziet bij ons in Den Haag. Als ze in Rotterdam denken van hard werken te houden, kom dan een keer bij ons kijken zou ik zeggen. De echte helden in de jaren 80 en 90 waren niet Harry van der Laan en Karel Bouwens, maar Cor Lems en Marco Gentile. Natuurlijk worden goede voetballers gewaardeerd, maar de bikkelaars en schoffelaars: dat is Haags.
Ranko was er daar eentje van. Nooit gekkigheden, altijd minstens een zes, maar ook altijd op 200 % en als het even kon op 210. Hard en rechtvaardig, nooit zeiken, gaan. Groot was dan ook de vreugde dat een kind van de club de kans kreeg om hoofdtrainer te worden onder de vleugels van Martin Jol (over kinderen van de club gesproken) en Mo Hamdi.
Toegegeven (en dat zal elke supporter doen die een beetje verstand van voetbal heeft): de weg was een heel lastige, zeg maar een onmogelijke. Na de hele vertrokken Engelse enclave moesten de oude Haagse sterkhouders (Immers, Beugelsdijk, Meijers, Falkenburg) ook vertrekken en bleef Ranko zitten met een bak ellende: alle door Jol aangetrokken jonge spelers die men het label ‘talent’ durft mee te geven en een paar routiniers die al jaren problemen hebben het niveau van de Eredivisie te benaderen (Kramer, Goossens). De taak: Den Haag behouden voor de Eredivisie. Ik geef het je te doen.
De voorbereiding verbloemde veel en misschien is dat precies het probleem voor Ranko geweest: er werd gewonnen van een AZ dat al richting de Europese wedstrijden aan het denken was, gelijkgespeeld tegen Vitesse dat met 2-8 had moeten winnen, maar het allemaal niet zo nauw nam, want voorbereiding. Aldus ging Den Haag nog met enig vertrouwen de Eredivisie in: vertrouwen gebaseerd op niets, want voetballend leek het ook toen nergens op.
Dat bleek wel, de eerste weken: kansloos verlies bij Heracles, laf verlies tegen FC Groningen werden gevolgd door de enige goede wedstrijd van dit seizoen: uit bij Feyenoord verloren ‘we’ met 4-2, maar de manier van spelen, met durf en vertrouwen, gaf hoop en een beetje Haagse bluf terug. De uitwedstrijd tegen VVV was te slecht om ook maar een minuut van terug te kijken, maar ‘we’ wonnen in de 93e minuut.
Die overwinning verbloemde veel, want het veldspel van ADO hield al een wedstrijd of acht niet over. Dat bleek ook snel genoeg: tegen een uur tien man van Vitesse waren ‘we’ kansloos, AZ had met 1-14 moeten winnen maar wonder boven wonder werd dat 2-2. Vreugde groot, vertrouwen klein. Den Haag was ook onherkenbaar qua systeem. Ranko switchte van 4-4-2 naar 4-3-3 naar 5-3-2 naar 3-5-2 en zelfs naar 5-4-1. Elke wedstrijd met andere namen, enkele onverklaarbare namen voor de supporters, zoals een Kramer (af geserveerd in de pers en door de club, maar bij Ranko aanvoerder als hij speelde) of een Goossens (bewijst al jaren niet meer het niveau te hebben).
Zo zwalkte een aangeslagen ADO richting PSV (4-0 op de broek) en speelde ook die wedstrijd laf en zonder vertrouwen. Geen inzet, geen over-mijn-lijk mentaliteit, geen overtredingen en als een mak lammetje naar de slachtbank. In niets was de oude Ranko zelf terug te zien: alles wat wij, de supporters, minstens hadden verwacht is dat Ranko zijn eigen speelstijl kon overbrengen op de spelers, maar helaas. Alle verwachtingen qua nieuw elan en nieuwe energie waren de afgelopen weken al gestorven, maar de wedstrijd tegen PSV was waarschijnlijk de nekslag voor Ranko.
Daar begon namelijk ook het verhaal over de vierde colonne binnen de club die aan stoelpoten aan het zagen was: het blijft Den Haag, altijd onrustig, altijd gedoe. Hans Kraaij bracht het, de aasgier Valentijn Driessen sprong er bovenop en stookte het vuur natuurlijk even op en daar begon de soap. Assistenten terug gezet naar de jeugd (Santoni en Hoogendorp) en eigenlijk wist je toen al dat er een zwaard van Damocles hing boven het hoofd van Ranko voor de thuiswedstrijd tegen FC Twente.
Dat zwaard viel, natuurlijk. Den Haag werd een helft vol-ko-men zoekgespeeld, deed niets in een oersaaie 5-3-2 en doolde over de groene grasmat. Totaal dronken gespeeld door een (ook) bij elkaar geraapt team. Dat het in de tweede helft door een korte opleving terug kwam tot 2-2 was een Godswonder (dat dan ook niet lang stand hield: 2-4 voor Twente) en de uitslag verbloemde wederom heel, heel veel. Ranko zijn positie viel binnen drie uur na de wedstrijd.
Daar sta je dan als Ranko zijnde. Geslachtofferd en eigenlijk nooit een eerlijke kans gehad, want het schijnt dat er na wedstrijd twee al rumoer intern is ontstaan toen Ranko zelf uit het zogenaamde Technisch Hart was gestapt: teveel bemoeienis van Jol, te weinig eigen keuzes. Vanaf dat moment kon het eigenlijk alleen maar mis gaan en was het wachten op een marionet van Jol, welke nu ook is aangesteld in de vorm van zijn oude assistent en – vriend Ruud Brood (die nog een ander RKC vriendje, Adrie Bogers, meeneemt als assistent).
Ik ken de hele situatie niet goed genoeg, want ik ben geen insider, maar wel supporter. Dat het spel belabberd was, is een feit. Dat er geen automatismen waren en er nul Haags gevoetbald werd (mes tussen de tanden en gaan), is een ander feit. Dat het opstellen en aanvoerder maken van Kramer onbegrijpelijk was, is nog een feit (al denk ik dat dat zijn ‘Fuck You’ naar Jol was, maar dat is mijn kronkel). Dat zijn de feiten die je Ranko zeker aan kunt rekenen: hij kreeg geen beleving in de ploeg en zeker geen voetbal.
Wat je de club (en met name Jol) aan kunt rekenen: er is nooit echte steun voor een startende trainer geweest. Ook al is het niet om aan te zien, je ontslaat iemand niet na acht wedstrijden als hoofdtrainer. Zeker niet als dat een kind van de club is (wat Brood overigens zeker niet is) die met hart en ziel zijn best deed om er wel iets van te maken (want daarvan ben ik overtuigd).
Wat overblijft is die armetierige selectie (die zich nu ook nog schuldig voelt over een ontslag), een voorzitter (Hamdi) die er kennelijk niet zoveel van snapt en een Technisch Adviseur die eigenlijk stiekem wil bepalen wie er speelt en voor hoeveel die speler verkocht zou moeten worden. Gaat Brood ons een Haags gezicht geven qua team en spelbeleving? Ik gok van niet, maar we gaan het zien. Brood heeft op Eredivisieniveau niets bewezen. Het niveau eronder zeker, maar daar kan een voetballer als Goossens ook goed mee…
Ranko, het ga je goed. Ik weet zeker dat ik voor iedereen vanaf Noord spreek als ik zeg dat je altijd welkom bent bij ons, tussen ons, juichend voor ons Den Haag (als dat weer kan…). Oude krijgers zoals jij vergeten we nooit. Het ga je goed bij Sparta (wederom) en wie weet, ooit, in de toekomst…
Come on The Hague!!!