Hersenspinsels, pt.7 – Publiceren is een ramp

Afgelopen woensdag was het eindelijk zo ver: het ‘live’ gaan van mijn site (terwijl deze eigenlijk nog niet af is, maar het moest nu) en de eerste paar columns die ik geschreven had.

Nou zag ik er eerlijk gezegd de hele dag al tegenop: ja, ik vind het leuk om te doen, maar om alles voor een grote groep open te stellen vind ik ronduit eng: beoordeeld worden op iets waar je zelf van vindt dat je het wel aardig kunt is niet heel prettig, want wat als de reacties heel negatief zijn? Of erger nog: gematigd positief? Dan maar liever dat mensen zeggen dat het slecht is in plaats van een meelijwekkend ‘goed zo jochie, leuk geprobeerd’.

Dus de hele woensdag met een knoop in mijn maag gelopen en pas laat op woensdagavond die knoop doorgehakt: gewoon doen. Als het echt slecht blijkt te zijn ontvriend je gewoon 200 man en hou je je familie (die sowieso wel van je houden dan wel met je opgescheept zitten of iets daar tussenin) en een paar Friendzone-vriendinnen. Dus na een selectie van vier uur wie er uit zou moeten, wie ik zou houden (zij mij hopelijk ook na de publicatie) en welke stukjes ik leuk genoeg achtte drukte ik op ‘PUBLICEREN’ (een keer of elf) en het leed was geschied: het stond live. Daarna de posts op Facebook en Instagram en heel snel onder mijn deken gedoken.

Voor diegenen die me kennen: ik ben nogal nieuwsgierig. Onder mijn deken hield ik het ongeveer 27 seconden vol: toch maar even kijken of mensen reageren. Nog niks. Het staat godverdomme al ruim een minuut online en nog niemand heeft gereageerd. Ok misschien moet ik een beetje rustiger doen, het is vakantieseizoen en wie zou er ooit reageren? Wie leest dit überhaupt? Zie je, niemand leest het en als ze het al lezen is het kut. Niets meer, niets minder. Ah, een like. Bedankt joh. Ha! Een positieve reactie, maar die was wel van iemand die heel dichtbij me staat. Op Instagram één hartje.

Ineens besef ik me dat ik het voor mezelf doe, zoals ik eerder ook aangaf: iets met een creatieve uitlaatklep. Schrijven is leuk, schrijven over sport is nog leuker en schrijven over jezelf is eigenlijk het allerleukste. Dacht ik. Ik doe het godverdomme helemaal niet voor mezelf! Ik verloochen mijn schrijverschap voor een paar likes en positieve comments: ik ben gezwicht voor de sociale mediadruk en probeer mezelf weer bij elkaar te rapen, want mijn gevoel en mijn hoofd zijn het niet helemaal met elkaar eens.

Ik probeer mezelf altijd te vertellen dat ik de goedkeuring van buitenaf helemaal niet zo belangrijk vind: ik ben intussen oud genoeg om dat wel ontgroeid te zijn, toch? Maar helaas. Ik zit in een appgroep waar echt deze mensen inzitten: het interesseert ze geen klap wat mensen van hen vinden, ze gaan hun eigen gang en doen wat ze willen doen. Goud, toch? Helaas ben ik daar dus de uitzondering: kennelijk vind ik het nog verdomde belangrijk wat ‘men’ van me vindt en heb ik goedkeuring nodig en het liefste daarbij nog de bevestiging dat ik goed ben en misschien zelfs de allerbeste. Ziek en normaal tegelijkertijd: ik ben kennelijk zo dat ik het doorgaan hiermee laat afhangen van de sociale comments. Gekke man.

Net als ik mezelf wel heb overtuigd dat ik me (dit keer) niet laat sturen door de likes en comments zie ik dat mijn telefoon blijft oplichten. Ik kijk en zie dat het goed is: veel positieve reacties in comments, hartjes en via WhatsApp. Nu weet ik zeker dat ik doorga! Ik ga heerlijk slapen.

Kneusje. Echt.