Eens, eens heel lang geleden was het heel simpel: Internet was net nieuw, wij thuis hadden dat van Casema en het downloaden van een MP3 (toen nog een gloednieuwe term) ging met 1 MB per half uur. Ik maak geen grap, het zijn ook absoluut geen MBits, maar echt één megabyte per half uur. Een MP3’tje downloaden duurde dus anderhalf tot twee uur (al naar gelang hoeveel anderen OOK via Casema op de kabel op het Web zaten) maar dan had je ook wel wat: muziek met (destijds) CD kwaliteit, mijn vader wist niet wat hij hoorde en zag! Een nieuw tijdperk was begonnen.
In de tussentijd is er (heel) veel veranderd in heel korte tijd en zijn we met zijn allen super verwend door alles wat online mogelijk is: Netflix, Spotify, YouTube en ga zo maar door streamen alsof dat al eeuwen de normaalste zaak van de wereld is en de meest gestelde vraag wereldwijd in openbare gelegenheden is: ‘Wat is hier de WiFi?’. Serieus.
Nou goed, ik ben ook verwend, ook wat betreft Internet: sinds ik hier terug in Voorburg ben komen wonen heb ik tien jaar lang Internet van Telfort gehad en welgeteld één keer een storing gehad die iets langer dan de gemiddelde storing duurde. Ik heb netjes elke keer een nieuwe modem gekregen bij eventuele problemen en ben altijd keurig geholpen, vooral telefonisch, door de Helpdesk van Telfort. Tot vorige week zaterdag.
Die zaterdagavond had ik ineens geen Internet meer thuis. Ik was niet heel helder meer na een heerlijke dag in het Hofje en had een hond als logee, maar na het uitlaten van het beest brandden de groene lampjes wel, maar had ik geen Internet. Apart. Voor de zekerheid maar niet meer gebeld (ik ben bang dat er niet veel bruikbaars uitgekomen was voor de medewerker die me aan de telefoon zou krijgen), hopende dat het probleem vanzelf zou oplossen. De zondag ging voorbij, ik had intussen op mijn telefoon een stappenplan gevonden en deze doorlopen: geen succes. Reboot na reboot, kabels eraan, noem maar op: niks hielp. Dus bellen.
Dat was maandag. Ik doorliep een keuzemenu, sprak (zoals gevraagd) mijn probleem in en kreeg via de telefoon het vriendelijk verzoek het stappenplan van de site te doorlopen…iets dat ik dus al vier keer had gedaan, maar ok. Nog maar eens proberen: natuurlijk geen geluk en daarna geen zin meer om nogmaals te bellen: morgen zou ik wel iemand te spreken krijgen. Dinsdag weer gebeld, ditmaal de boodschap ingesproken dat niet alleen mijn modem het niet meer deed, maar dat ik ook al een dag of vier nu zonder Internet zat.
Raad eens? Dezelfde verwijzing. Stappenplan. Intussen werd ik al redelijk pissig, maar belde ik nogmaals rustig op om nu de volgende boodschap in te spreken (intussen kende ik het menu al redelijk uit mijn hoofd): ‘Ik zou nu graag een medewerker spreken, anders zeg ik op’. Het vervolg lijkt me simpel te raden: Stappenplan. Dat mijn modem en mijn tafel de daarop volgende woede-uitbarsting hebben overleefd verbaast me nog steeds: ondanks drie keer bellen en een mail heb ik NIEMAND gesproken van Telfort aan de telefoon. Topservice, KPN, echt top.
De daad maar wel direct bij het woord gevoegd: in een rage-quit heb ik direct opgezegd via mijn telefoon en mijn telefoonnummer achtergelaten om me terug te bellen: je weet nooit waar ze mee komen, als je opzegt kan er ineens van alles. Dat was 7 uur ’s avonds, om 9 uur besloot ik gebruik te maken van de overstapservice van Ziggo. Als je rage-quit moet je het goed doen ook, doorpakken en ervoor zorgen dat er geen weg meer terug is: Telfort heeft het zelf verpest, heeft kansen zat gehad en waardeerde mij als klant dus niet en daarnaast wil ik gewoon dat mijn Internet werkt, want intussen moest ik al bijbetalen op mijn T-Mobile abonnementje vanwege de geslurpte MB’s.
De volgende avond Ziggo gebeld: in plaats van een maand wachten wilde ik wel direct hun oplossing hebben, anders had ik een maand geen Internet. Die omzetting was prima gedaan, vrijdag had ik mijn pakket: TV van Ziggo had ik al, dat werkte prima, maar nu dus ook Internet erbij. Snel aangesloten, Den Haag moest om 8 uur voetballen: helaas kreeg ik storing op TV als ik mijn Internet aanzette. Het zou ook eens in één keer goed gaan…
De volgende dag gebeld met Ziggo. Pluspuntje: hier kreeg ik direct een persoon aan de lijn, wat een opluchting: geen online stappenplan! Ook de daarop volgende dinsdag, donderdag en zaterdag kreeg ik weer iemand direct aan de lijn! Dat is in ieder geval beter geregeld bij Ziggo dan bij Telfort.
Dat is dan ook wel direct het enige: in de tussentijd heb ik nogmaals dezelfde splitter gehad, heb ik een verdeler gehad, heb ik een dubbele rode kabel mogen ontvangen maar werkt mijn Internet nog steeds niet. Tenminste, Internet werkt wel, maar mijn TV niet meer als ik mijn Internet aanzet. Ik heb vier verschillende medewerkers gesproken, die alle vier een andere oplossing hadden. Ik heb op aanraden van de laatste zelfs een nieuwe Coax-kabel gekocht, maar ook dat mocht niet helpen (ik vertelde hem wel vijf keer dat mijn TV het prima doet als ik mijn Internet uitzet, maar ja, hij is de specialist…dacht ik). Dus zit ik hier met óf mijn Internet óf mijn TV aan en dat is ronduit irritant. De kwaliteit van de mensen die ik heb gesproken is niet uitgesproken goed te noemen (een Servicedesk leeft toch van oplossingen die helpen en niet deze rotzooi) en intussen heb ik dus al 17 dagen geen of nauwelijks Internet thuis, maar ja, ik word niet meer verwezen naar een Stappenplan. Wel naar het feit dat als de fout aan mijn kant zit en er een monteur is geweest die dat concludeert, de kosten voor mij zijn. Topservice, Ziggo!
Morgen maar weer eens bellen, benieuwd wat ze nu weer op gaan sturen of met welke oplossing ze nu weer aankomen. Ik ben eigenlijk alweer in staat om op te gaan zeggen, maar ja, er blijven zo niet heel veel providers over.
Zo heel soms wens ik wel eens dat we gewoon weer terug konden naar de periode voor het Wereldwijde Web, van voor de Social Media, van voor WhatsApp. Ik zat op een verjaardag zondag en daar zaten zes kinderen van onder de 12: twee waren er bezig op een Playstation 4 met Fortnite, eentje zat daar naar te kijken en de drie anderen zaten er wel omheen, maar zaten spelletjes te spelen op de telefoon van hun mama of papa. In het kwartier dat ik bij hen heb gezeten zijn er onderling denk ik drie woorden gewisseld. Als wij vroeger met zes kinderen bij elkaar waren was het een feestje, was het Monopoly (of later RISK) of kaarten. Dat werd altijd huilen en/of ruzie, maar dat hoorde erbij.
Zoals ik meer heb geconcludeerd: ik word oud (en ik heb Internet én TV nodig).
Persoonlijk ga ik graag offline, mis ik de traagheid van alles, haat ik digitale kinderen (inmiddels is de playstation van datzelfde feestje stof aan het vangen onder mijn bed).
Maar niets is lekkerder dan uitgeslapen wakker worden en lekker gluren op mn telefoon in bed, om er dan vervolgens achter te komen dat mijn vrije dag weg is gevlogen zonder echt contact. Ik ga naar buiten, kom je ook?