Dit kan toch helemaal niet? Het is zaterdagmiddag, 28 september 2019 en er fietst een Oranjevrouw met een minuut voorsprong tijdens het WK wielrennen in Yorkshire. Er zijn op dat moment nog 97 kilometer te rijden. Gekkenwerk, ware het niet dat die ene vrouw op kop Annemiek van Vleuten heet.
Van Vleuten, van 8 oktober 1982, is een hele speciale. Qua wielrennen kwam ze pas op late leeftijd ‘door’, mede omdat ze haar studie voorrang gaf (ze heeft een Master in Epidemiologie) en voetballen eigenlijk leuker vond. Door een blessure aan haar knie is ze gaan fietsen voor het herstel en de rest is historie. Sinds 2009 rijdt ze voor een professionele ploeg en in 2010 volgde de doorbraak voor het grote publiek.
Eerlijk gezegd kende ik haar pas na haar zege in de Ronde van Vlaanderen in 2011 en was ik direct verkocht, want naast een leeuwinnenhart qua wedstrijdmentaliteit, een rustig interview dat getuigde van intellect had Annemiek een prachtige glimlach en schitterende flonkerende ogen: ik was verliefd. In de jaren erna won Van Vleuten veel, was ze ook heel veel geblesseerd (het leek wel alsof ze bij elke valpartij iets brak, heel ongelukkig) maar kwam het er op WK’s niet echt uit (mede vanwege land- en ploeggenoten als Marianne Vos), tot aan de Olympische Spelen van Rio.
Van Vleuten werd nooit gezien als echte, pure klimster: dat veranderde echter resoluut bij de wegwedstrijd op de Olympische Spelen van Rio de Janeiro. Annemiek reed bergop iedereen naar de vaantjes en was op weg naar goud toen ze keihard onderuit ging in de laatste afdaling richting de finish. De beelden zijn bij iedere wielerliefhebber bekend en het leek heel even alsof er geen leven meer in haar zat. De schrik was enorm, maar gelukkig kwamen er snel geruststellende berichten. Dat Anna van der Breggen daar haar mooiste zege ooit haalde sneeuwde eigenlijk een klein beetje onder door de valpartij van Annemiek: ze had een hersenschudding, scheurde op meerdere plekken haar wervelkolom en had vele kneuzingen en blauwe plekken. Het interview met Jack van Gelder in Peptalk, vanuit het ziekenhuis met een blauw oog en een gekneusd hoofd zorgde voor nog meer goodwill: daar ging mijn muze, Annemiek was nu Nationale Troetelbeer.
Rio deed haar (en haar begeleidende team) echter wel beseffen dat ze bergop het verschil kon maken. Annemiek focuste zich na deze verschrikkelijke valpartij nog meer, deed nog meer voor haar sport en op haar 34e herontdekte ze zichzelf qua tijdrijden en klimmen. Vele hoogtestages, trainingstochten met mannen uit haar Mitchelton-Scott ploeg (zoals de Yates-broertjes) of solo en heel, heel veel discipline verder won ze met overmacht de Giro Rosa (de wedstrijd die voor vrouwen gelijk staat aan de Tour voor mannen), nadat ze ook al wereldkampioen tijdrijden was geworden. Annemiek won bijna alles waar ze aan de start kwam en was, zeker bergop, onnavolgbaar voor haar concurrentes.
Dit WK was ze niet de uitgesproken kopvrouw van de Nederlandse equipe: Marianne Vos zou dit parcours het beste aankunnen en was de kopvrouw voor Nederland. Van Vleuten besloot echter anders: op 105 kilometer van de meet ging ze aan en kon niemand haar volgen. Ze reed op deze heuvel een halve minuut weg van de eerste achtervolgsters en hield stand. Nee, ze reed steeds verder weg. Ondanks dat er achter haar zeven vrouwen samenwerkten om haar terug te pakken, ondanks een zeer geaccidenteerd terrein, ondanks dat iedereen haar voor gek verklaarde (zowel op tv als in elke appgroep waar ik in zit): ze reed weg. Van een have minuut naar een minuut, naar anderhalve minuut en uiteindelijk naar twee minuten: ze reed weg en hield stand. Echt, ze hield stand. Wat een solo! Wat een vrouw! Op gepaste afstand pakte Anna van der Breggen het zilver en dus was het Nederlandse feestje compleet. (Overigens een zeer verdiend feest na de diskwalificatie een dag eerder van Nils Eekhoff, die voor mij gewoon de wereldkampioen is voor de -23 categorie. Niet dat mijn stem iets uitmaakt in dezen, maar ik wil dit toch even gezegd hebben). Annemiek en Anna weer één en twee, de weelde is ongekend maar hopelijk wordt dit nu niet voor ‘normaal’ aangenomen door de Nederlandse Oranjeklomp.
Maar Annemiek werd dus wereldkampioen. Mijn Annemiek. Althans, ooit mijn Annemiek, want zoveel training en focus zorgt ook voor enkele lichaamsveranderingen waardoor Annemiek minder vrouw is dan voorheen, althans, minder vrouwelijke rondingen heeft dan voorheen. Niet dat zij daar wakker van zal liggen, maar die ogen en glimlach zijn er nog wel. Gelukkig wel. Het stralen was heel even dof geworden, maar ze stralen als nooit tevoren.
Laten we als Nederland alsjeblieft trots zijn op deze vrouw en op de fantastische prestaties die zij levert, met deze fantastische solo als (voorlopige?) kroon op haar werk. Laten we Rio niet vergeten, maar haar toch vooral eren met wat ze wel wint, won en gaat winnen. Laten we hopen dat ze het goed gaat doen in Tokio, maar ook als ze daar niks wint hebben we altijd Harrogate nog. Laten we gewoon een standbeeld alvast in elkaar zetten. Laten we deze kampioene voor altijd eren! Laten we Annemiek vooral aanmoedigen…voor altijd.