Beau van Erven Dorens was vorig jaar de grootste winnaar op het Televizier-gala. Beau. Winnaar. Echt waar.
Ik heb hier trouwens geen mening over hoor (nou ja die heb ik wel, maar die is totaal ongefundeerd), want ik heb Beau zijn programma nog geen enkele keer bekeken. Dat geldt ook (zo goed als) voor de andere genomineerden, dus ik kan er totaal geen zinnig woord over zeggen buiten het feit dat alle drie deze programma’s het in mijn ogen niet verdienen om een dergelijke award te winnen: het is mainstream televisie waar ik over het algemeen zelden naar kijk. Ik heb twee afleveringen van ‘De Luizenmoeder’ gekeken, omdat mensen om mij heen dat als ‘hi-la-risch’ classificeerden…ik vond er echt helemaal geen ene reet aan. Ik heb er geen klik mee, ik herken de situaties niet als zijnde hi-la-risch en vind het humor waar ik niet om kan lachen: ieder zijn ding (dat er vervolgens hele kuddes huisvrouwen de kennelijk hi-la-rische regel ‘Dat vinden wij niet raar, dat vinden wij alleen maar heel bijzonder’ uit gaan spreken doet wel iets met me, ja en er zijn zelfs mokken en T-shirts van zie ik nu…elk woord is er nu verder één teveel). O ja, Expeditie Robinson was ook weer eens genomineerd, ik denk voor de 62e keer nu zo’n beetje. Expeditie heb ik één maal bekeken in den beginne (ik denk ergens rond 1978) en ook dat pakt me niet: ik kan het niet precies uitleggen, maar ik vind het gezocht en onzinnig van mensen die zichzelf veel te veel willen profileren.
Toch kijken er wekelijks miljoenen mensen naar deze programma’s en dat is natuurlijk hun goed recht: smaak valt nou eenmaal niet te betwisten. Wat in mijn ogen wansmaak is kan voor anderen prachtig zijn (jazz, anyone?). ‘De Luizenmoeder’ deed wel iets redelijk nieuws voor Hollandse begrippen, alhoewel de humor (welke ook alweer?) redelijk in het verlengde ligt van ‘Toren C’, waar ik eigenlijk ook nauwelijks om kan lachen en die ik vanaf nu dus ‘humor voor vrouwen van middelbare leeftijd’ noem. Kennelijk vinden die dit soort situaties en sketches om te gillen waar het mij slechts irriteert. Smaak, dus. Net als met muziek en met eten denken velen daar de juiste ‘smaak’ in of voor te hebben (ok, misschien bedoel ik mezelf…), maar er is geen juiste smaak, wat ik ook van andere stromingen vind.
Wat ik echter wel altijd opvallend vind is dat programma’s die in mijn ogen echt kwaliteit brengen niet worden genomineerd omdat er gewoon te weinig mensen naar kijken (dit wel met één uitzondering: in 1998 won Villa Felderhof). Het is natuurlijk een populariteitsprijs, maar dan blijft mij wel de vraag altijd hangen waarom er niet meer mensen kijken naar kwalitatief goede programma’s zoals ‘Langs de oevers van de Yangtze’ (of het vervolg daarop dat dit jaar is uitgezonden, ‘Door het hart van China’), ‘Onze man in Teheran’ en ‘Zomergasten’. Dat is geen pretentieus gedoe van mezelf, dat is televisie waar ik graag naar kijk. Niet elke Zomergast is even interessant en de huidige presentatrice valt in het niet bij voorgaande presentatoren, maar de aflevering met Louis van Gaal is denk ik voor mij het televisiehoogtepunt van 2018. Louis verklaarde zichzelf daar nog net niet heilig, maar het huis waar hij in opgegroeid is wordt vast en zeker een bedevaartsoord na zijn dood. Kan niet missen. Gelukkig hebben we voor deze programma’s de Nipkow-schijf, alhoewel alleen ‘Onze Man in Teheran’ deze heeft gewonnen en deze prijs lang niet zo breed uitgemeten wordt. Jammer.
Naast al deze tv-programma’s is er nog wel eentje die wat mij betreft intussen minstens een nominatie verdient. Een programma waar iedereen het over heeft bij mij in de buurt waardoor ik ook ben gaan kijken en nu wekelijks (als het op donderdagavond op tv is) giechelend als een pubermeisje voor de tv zit. Juist, ‘Temptation Island’ is zo slecht dat het steengoed is. Ik smul ervan. De intriges, de mannen die binnen een dag of vier totaal verliefd worden op een ander en de manipulatie van beelden waardoor er een soort sneeuwbaleffect ontstaat binnen veertien dagen dat niet te stoppen is. Het dendert maar door, zelfs als er niets gebeurt (Thx Joost) en ik zit dus stom te grinniken, 50 minuten lang. Tijdens de reclames appen als een malle over de belevenissen en ik betrapte mezelf er iedere keer op dat ik dan zelfs nog zit te giebelen. Ik ben dus ineens een meisje van 15 als ik Temptation zit te kijken en dat is echt het enige programma dat dat bij me teweeg brengt (dat is maar goed ook, anders zou er namelijk iets niet goed zijn). Daarover nagedacht: ik denk dat de beginjaren van ‘Idols’, en dan met name de auditierondes, dicht in de buurt komen qua gevoel, maar daar zaten soms ook goede zangers en zangeressen tussen. Wat dat gegiechel is kan ik ook niet thuisbrengen: het zit hem er vooral in dat mensen dingen doen die ik nooit zou kunnen voorstellen, in een stuk plaatsvervangende schaamte en in een soort jaloezie op de durf. Ja, ik weet dat er veel (of alles) geënsceneerd is, maar zelfs dat mag de pret niet drukken: ik merk euforie als ik kijk en ik schaam me er geeneens voor. Deelnemer Tim die overstag gaat en totaal niet meer aan zijn eigen vrouw denkt: een kleine juich, hoe triest ook.
Volgens mij typte ik zojuist iets over smaak en zie ik nu ook dat ‘De Luizenmoeder’ de Nipkow vorig jaar heeft gewonnen. Life sucks.