22 Jaren jong was hij toen hij vandaag ergens in de buurt van Belk in Polen het leven liet. Terwijl ik dit type verschijnt het kippenvel wederom op mijn armen en krijg ik een brok in mijn keel: Bjorg Lambrecht stierf vandaag in een Pools ziekenhuis door zware verwondingen aan buik en borst: Bjorg is hard op een paal geknald, zo hard dat hij een gescheurde milt, een kapotte lever en een ingeklapte borstkas had. Meer is (gelukkig) niet bekend gemaakt, de gedachte alleen is al verschrikkelijk.
Het gekke is dat het overlijden van deze jonge, veelbelovende coureur mij meer raakt dan de dood van een ouder familielid. Dat klinkt heel theatraal, maar het is echt zo en dat komt vooral door een programma dat ik twee weken terug keek: Vive le Vélo, een programma dat de Belgen al jaren uitzenden, elke avond voor zo lang als de Tour duurt en dat ongeveer 643 keer beter is dan ‘De Avondetappe’ van de NOS.
Bjorg zat daar met zijn hele iele lichaampje tussen Henrik Redant (oud-wielrenner van o.a. TVM), Eddy Planckaert (oud-wielrenner van o.a. Panasonic) en presentator Karl Vannieuwkerke (geknipt voor dit vak) in een uitzending die ik met heel veel plezier bekeek, mede omdat Bjorg aandachtig luisterde naar de verhalen van zijn oude(re) landgenoten en zichtbaar een erg schuchtere jongen was. Hij beloofde Karl terug te komen, ook als hij grote overwinningen zou gaan behalen in de toekomst.
Die toekomst werd hem vandaag wreed ontnomen in een Pools weiland. Een valpartij maakte een einde aan zijn jonge wielerleven en vernietigde een jong talent en, bovenal, een aimabele kerel: dat het een wielrenner was ok, maar Bjorg heeft ook ouders en andere familieleden die hem nog veel meer zullen missen dan welke wielerfan dan ook. Ooit werd mijn dag wreed verstoord door een stil op de grond liggende Wouter Weylandt in de Giro, beelden die ook nooit meer vergeet. Ver daarvoor lag Fabio Casartelli vóór een paaltje in de afdaling van de Portet d’Aspet. Dat beeld vergeet ik ook nooit, maar het interview met Erik Breukink die net over de finish kwam en nog van niets wist (‘Godverdommuh!’) staat echt gegrift in mijn geheugen. De verslagenheid in zijn antwoorden en zijn blik zegt denk ik alles: dit is precies hoe ik me vandaag voelde. Ik kon mijn gevoelens niet kwijt, wie begrijpt in hemelsnaam dat ik wel kan janken? Om een wielrenner? Echt? Maar het is niet om een wielrenner, het is om een jonge, fitte vent die veel te vroeg het leven liet en waar ik sinds die uitzending van Vive le Vélo een zwak voor had.
Rust in vrede, Bjorg. De Ronde van Polen zal voor mij nu altijd verbonden zijn aan jouw overlijden in het harnas aldaar, net als het nummer 108 voor altijd aan Wouter behoort en de Portet d’Aspet aan Fabio.
Ik hoop speciaal voor jou dat er een Muur van Huy is in de hemel waar je elke dag tegenop kan knallen.
web site index.