Auteur: guido

Geplaatst op

De Stem van Noord

Deel 6: Positivisme!

Ja, ik ben echt niet alleen negatief (al beweren velen dat om me heen wel…) en schrijf alleen dan iets: zes punten uit twee cruciale wedstrijden, vier goals voor en nul tegen: Top! Voorlopig geen crisis in het Haagse en het lek is boven! We gaan Europa in!!

OK: zo ver gaat het dit jaar echt niet komen. De uitoverwinning bij RKC Waalwijk was terecht, maar het voetbal is echt niet om aan te zien, ondanks de 0-3. Thuis tegen VVV was het iets beter (1-0), maar dit wordt echt weer (zoals eerder vermeld) een jaar afzien en heel eerlijk: daar koop ik geen seizoenkaart voor.

Eigenlijk voel ik me genaaid door alles en iedereen die iets met het besturen van Den Haag te maken heeft. Ook dat heb ik eerder gemeld, maar toen was er nog de hoop dat er voor of op de Transfer Deadline Day enige versterkingen (een creatieve, passende middenvelder misschien?) zouden komen richting Den Haag.

Niets bleek minder waar. Er kwam een linker centrale verdediger die ook linksback kan spelen (daar hadden we er nog geen van met Kanon, Pinas en Meijers) met Bjelica en dat was het. De dag ervoor werd er een smurf van Feyenoord van 17 gehuurd, een smurf die zich al heeft misdragen in zijn (korte) verleden en die de echte body voor de Eredivisie nog mist. Ja een paar goede wedstrijden voor Dordrecht vorig jaar, maar dan speelt hij vooral tegen leeftijdsgenoten die zich ook nog moeten ontwikkelen. Een hele dag de transferpagina op nu.nl vernieuwen was vergeefse moeite. De groengele berichten die langs kwamen waren vooral van Fortuna Sittard. Zelfs de volgende ochtend (mijn allerlaatste hoop) bleek er geen creatieve middenvelder vastgelegd en is het duidelijk dat dit het materiaal is waar we het het hele kalenderjaar moeten gaan doen. Geen vervanger voor El Khayati en ongeveer zes vervangers voor Becker, die allen bij elkaar nog niet zo goed zijn als hij was.

Compleet mismanagement in mijn ogen. Ik hamer er hier elke keer al op, maar waar is die schaduwlijst als je hem nodig hebt? Wie stonden er op die lijst? Je maakt me echt niet wijs dat die Poolse Zweed daarop prijkte: de negen ballen die hij kreeg bij zijn invalbeurt tegen VVV beloofden heel, heel weinig goeds. Ould Chikh dan? Nog een miniwelp qua postuur. Dat hij kan voetballen zie je, maar de body ontbreekt ook in dit geval. Leuk voor een niveau lager, maar echt Eredivisiewaardig? Nee, dat werd hem bij Vitesse onlangs ook nog verteld en dus blijven we heel berooid achter na een transferperiode die voor alle seizoenkaarthouders ronduit frustrerend moet zijn geweest. Je hoopt elk jaar op verbetering, op weg naar een toekomst of op een bepaalde visie, maar niets van dit alles.

Den Haag zit al bijna 40 jaar in mijn hart, maar er van blijven houden wordt met de week moeilijker. Respect voor die 300 supporters uit in Waalwijk, die 90 minuten lang (en eigenlijk ook een half uur voor en na) volledig positief achter hun ploeg stonden en ze eigenlijk naar de overwinning schreeuwden. Respect voor al die supporters die thuis tegen VVV de positieve aanmoedigingen bleven bezigen, want hoe ik het zie hoopt Den Haag dit jaar op één ding: corners en vrije trappen rond de 16. Puur op kracht en lengte zijn er al veel goals gescoord en zullen er veel gescoord gaan worden, maar je weet dat je er tegen elke voetballende club af gaat, welke intenties je als team ook hebt.

Dus is het behelpen en zit ik met een seizoenkaart omdat het mijn club is en altijd zal blijven, maar één ding is zeker: dit is niet mijn bestuur en dat zal het in de komende tijd ook niet worden.

OK, dit is dus alsnog een negatief stuk geworden (wederom). Excuses daarvoor, vooral aan Tommy, Lex, Shaquille, Tomas en, vooral, Milan. Onze nieuwe rechtsback is echt een talent om in de gaten te houden: ik hoop dat ADO hem morgen voor vijf jaar vastlegt en een afkoopsom van acht miljoen erin opneemt, want deze jongen gaat het maken. Dat is vrij positief, toch? Ik ben alleen bang dat hij einde dit jaar voor drie ton verkocht gaat worden aan (pak hem beet) FC Utrecht. Dat zien wij, als supporter en leek zijnde, nu al, dus ik neem het technische hart van de club ook, toch?

Op naar Feyenoord aankomende zondag, lange ballen, hopen op corners en die drie punten pakken! Com’ on The Hague!!

Geplaatst op

Annemiek

Dit kan toch helemaal niet? Het is zaterdagmiddag, 28 september 2019 en er fietst een Oranjevrouw met een minuut voorsprong tijdens het WK wielrennen in Yorkshire. Er zijn op dat moment nog 97 kilometer te rijden. Gekkenwerk, ware het niet dat die ene vrouw op kop Annemiek van Vleuten heet.

Van Vleuten, van 8 oktober 1982, is een hele speciale. Qua wielrennen kwam ze pas op late leeftijd ‘door’, mede omdat ze haar studie voorrang gaf (ze heeft een Master in Epidemiologie) en voetballen eigenlijk leuker vond. Door een blessure aan haar knie is ze gaan fietsen voor het herstel en de rest is historie. Sinds 2009 rijdt ze voor een professionele ploeg en in 2010 volgde de doorbraak voor het grote publiek.

Eerlijk gezegd kende ik haar pas na haar zege in de Ronde van Vlaanderen in 2011 en was ik direct verkocht, want naast een leeuwinnenhart qua wedstrijdmentaliteit, een rustig interview dat getuigde van intellect had Annemiek een prachtige glimlach en schitterende flonkerende ogen: ik was verliefd. In de jaren erna won Van Vleuten veel, was ze ook heel veel geblesseerd (het leek wel alsof ze bij elke valpartij iets brak, heel ongelukkig)  maar kwam het er op WK’s niet echt uit (mede vanwege land- en ploeggenoten als Marianne Vos), tot aan de Olympische Spelen van Rio.

Van Vleuten werd nooit gezien als echte, pure klimster: dat veranderde echter resoluut bij de wegwedstrijd op de Olympische Spelen van Rio de Janeiro. Annemiek reed bergop iedereen naar de vaantjes en was op weg naar goud toen ze keihard onderuit ging in de laatste afdaling richting de finish. De beelden zijn bij iedere wielerliefhebber bekend en het leek heel even alsof er geen leven meer in haar zat. De schrik was enorm, maar gelukkig kwamen er snel geruststellende berichten. Dat Anna van der Breggen daar haar mooiste zege ooit haalde sneeuwde eigenlijk een klein beetje onder door de valpartij van Annemiek: ze had een hersenschudding, scheurde op meerdere plekken haar wervelkolom en had vele kneuzingen en blauwe plekken. Het interview met Jack van Gelder in Peptalk, vanuit het ziekenhuis met een blauw oog en een gekneusd hoofd zorgde voor nog meer goodwill: daar ging mijn muze, Annemiek was nu Nationale Troetelbeer.

Rio deed haar (en haar begeleidende team) echter wel beseffen dat ze bergop het verschil kon maken. Annemiek focuste zich na deze verschrikkelijke valpartij nog meer, deed nog meer voor haar sport en op haar 34e herontdekte ze zichzelf qua tijdrijden en klimmen. Vele hoogtestages, trainingstochten met mannen uit haar Mitchelton-Scott ploeg (zoals de Yates-broertjes) of solo en heel, heel veel discipline verder won ze met overmacht de Giro Rosa (de wedstrijd die voor vrouwen gelijk staat aan de Tour voor mannen), nadat ze ook al wereldkampioen tijdrijden was geworden. Annemiek won bijna alles waar ze aan de start kwam en was, zeker bergop, onnavolgbaar voor haar concurrentes.

Dit WK was ze niet de uitgesproken kopvrouw van de Nederlandse equipe: Marianne Vos zou dit parcours het beste aankunnen en was de kopvrouw voor Nederland. Van Vleuten besloot echter anders: op 105 kilometer van de meet ging ze aan en kon niemand haar volgen. Ze reed op deze heuvel een halve minuut weg van de eerste achtervolgsters en hield stand. Nee, ze reed steeds verder weg. Ondanks dat er achter haar zeven vrouwen samenwerkten om haar terug te pakken, ondanks een zeer geaccidenteerd terrein, ondanks dat iedereen haar voor gek verklaarde (zowel op tv als in elke appgroep waar ik in zit): ze reed weg. Van een have minuut naar een minuut, naar anderhalve minuut en uiteindelijk naar twee minuten: ze reed weg en hield stand. Echt, ze hield stand. Wat een solo! Wat een vrouw! Op gepaste afstand pakte Anna van der Breggen het zilver en dus was het Nederlandse feestje compleet. (Overigens een zeer verdiend feest na de diskwalificatie een dag eerder van Nils Eekhoff, die voor mij gewoon de wereldkampioen is voor de -23 categorie. Niet dat mijn stem iets uitmaakt in dezen, maar ik wil dit toch even gezegd hebben). Annemiek en Anna weer één en twee, de weelde is ongekend maar hopelijk wordt dit nu niet voor ‘normaal’ aangenomen door de Nederlandse Oranjeklomp.

Maar Annemiek werd dus wereldkampioen. Mijn Annemiek. Althans, ooit mijn Annemiek, want zoveel training en focus zorgt ook voor enkele lichaamsveranderingen waardoor Annemiek minder vrouw is dan voorheen, althans, minder vrouwelijke rondingen heeft dan voorheen. Niet dat zij daar wakker van zal liggen, maar die ogen en glimlach zijn er nog wel. Gelukkig wel. Het stralen was heel even dof geworden, maar ze stralen als nooit tevoren.

Laten we als Nederland alsjeblieft trots zijn op deze vrouw en op de fantastische prestaties die zij levert, met deze fantastische solo als (voorlopige?) kroon op haar werk. Laten we Rio niet vergeten, maar haar toch vooral eren met wat ze wel wint, won en gaat winnen. Laten we hopen dat ze het goed gaat doen in Tokio, maar ook als ze daar niks wint hebben we altijd Harrogate nog. Laten we gewoon een standbeeld alvast in elkaar zetten. Laten we deze kampioene voor altijd eren! Laten we Annemiek vooral aanmoedigen…voor altijd.