‘Een moeilijke, nee, een heel moeilijke tijd. Dat is het’
Dat is geen quote van een bepaald iemand, maar van driekwart van Nederland op dit moment. Lastig, lastig.
Ik deed er zelf ook aan mee, maar waarom eigenlijk? Ik was altijd al redelijk goed in binnen zitten, een beetje Netflixen, beetje gamen en veel appen (ja, ik ben 45, maar laat me). Alleen is het nu het ‘moeten’ dat me zo tegenstaat. Je mag niets meer en dan wordt het ineens interessant: niet alleen voor mij gok ik, want dat is nou ergens eenmaal de werking van het menselijke brein. Verbied dingen en ze worden voor veel mensen interessant.
Nou goed, ik doe er natuurlijk niets aan, want dat interessante gebeurt alleen in mijn hoofd en dan ook nog maar heel even. Het grappige is wel: ik sprak van de week een vriendin die eigenlijk zei dat ze het heerlijk vindt die hele Quarantaine: weinig contact met vreemde mensen, iedereen houdt afstand, iedereen wast zijn handen (en is dus schoner dan voorheen) en niet elke dag naar je werk heeft ook wel iets bevrijdends (kleine kanttekening: zij heeft geen 6 Skypecalls per dag…maar dat doen we (de rest) ook allemaal zelf). Sindsdien ben ik er dus eigenlijk ook anders tegenaan gaan kijken: eigenlijk is het best fijn.
Want, heel eerlijk, de meeste van mijn vrienden, vriendinnen, kennissen en familie spreek ik meer dan ooit tevoren. Dan wel in persoon (mijn vader is de liefste vader van de hele wereld!), dan wel via calls (Skype, Teams, Hangouts, Houseparty), over de app of door de ouderwetse telefoon. Echt, iedereen communiceert en dus is die hele Quarantaine voor mij niet zo eenzaam als iedereen denkt: afgelopen vrijdag zat ik in twee feestjes/quizzen online: ik ben kneiterbezopen om 4 uur mijn bed in gevallen (om daar vervolgens heel snel weer uit te moeten komen, maar dat verhaal bespaar ik jullie) en heb in tijden niet zó een brakke zaterdag gehad. Het mooie daarbij: ik zag veel vrienden in verschillende groepen en natuurlijk is het niet helemaal hetzelfde, maar zo’n avond zou (vanwege afstand en noem maar op) in ‘het echt’ nooit hebben plaatsgevonden.
Ja, dat is heel egoïstisch, want zeker de ouderen (ok: de echt ouderen) zitten natuurlijk in een heel andere situatie. Begrijp ik. Vind ik ook rot. Maar alleen in quarantaine is nog altijd beter dan, bijvoorbeeld, met Hennie Huisman. Je zal godverdomme twaalf weken met Hennie Huisman op honderd vierkante meter zitten. Denk daar maar eens aan!
Of met Britt Dekker. Drie volle maanden lang (als het daar al bij blijft, natuurlijk) dat Amsterdamse getetter in je oor. De eerste twee uur denk je misschien nog dat het leuk is, maar ik denk dat je na 134 minuten echt een pistool tegen je slaap zet: laat staan wat je na drie maanden in staat bent om te doen. In die categorie ook: Doutzen Kroes. Die stem ook…het duurt iets langer voor je haar zat bent (want lekker en mooi en toch quarantaine dus hupsakee), maar na een dag of vier en de hele Kamasutra 38 keer doorgeploegd te hebben moet je toch weer gaan praten met haar. Succes.
Leo Blokhuis. Lijkt me ook heel vervelend. Wij delen een hele grote hobby, namelijk muziek en ik vind een popquiz op zijn tijd ook meer dan prachtig, maar deze man gaat je de hele dag soul uit 1963 laten horen, gaat daarbij vertellen in welke omstandigheden deze plaat is opgenomen, daarbij genomen de politieke situatie in de USA op dat moment, dat de zanger(es) uit een achterstandswijk van Chicago/Detroit/New York kwam en dat hij (/zij) al zijn geld bij elkaar heeft geschraapt had om dit album te maken. Daarnaast waar hij toen was, wanneer hij het voor de eerste keer hoorde, waarom dit zo mooi is in zijn ogen en als hij het vindt, ja dan is het gek dat jij dat niet zo hebt. Ik denk dat ik na fragment 12 head-first van het dak van mijn flat duik. Dag Leo, dag wereld, dag Corona.
Louis van Gaal. Jett Rebel. Prem. Peter R. De Vries. Patty Brard. Robert Jensen. Dat mokkel van de ochtendshow van 538 (Hannelore Zwitserlood, lees ik net). Jochem Myjer en/of Bert Visscher. Pierre van Hooydonck. Dries Roelvink. Albert Mantingh. Stiekem nog een keer die Hannelore. Erik ten Hag. Dat Songfestival meisje van die schreeuw. Leo Driessen. Thierry Baudet. Paul Haenen. Steven Berghuis. Herbert Dijkstra. Die doventolk die nu elke dag op TV is (gewoon omdat ze alles gaat uitbeelden wat je zegt). Frank Boeyen. Willem Holleeder. Huub van der Lubbe. Valentijn Driessen.
Ik kan serieus nog uren doorgaan. Besef je dus vooral wat je wél hebt: lang leve de Quarantaine! Ongedwongenheid: niks moet eventjes, bijna alles mag. Laat die Skype maar gewoon een keer bellen, zoveel bloedspoed heeft het allemaal nu niet hoor. Leef, laat je niet leven. Denk eraan dat je ook met Hannelore Zwitserlood in een huis zou kunnen zitten…
Ik sloot
laatst af met een liedje van Harry Jekkers, dus doe ik er lekker nog eentje:
Laat mij maar alleen
Ook al valt het soms niet mee
De eenzaamheid
Het is soms erger met zijn twee
En niemand die er zeurt:
‘Wat ben je stil waar denk je aan?’