Hersenspinsels, Pt. 18: Saai? Dit is pas saai!

Tja, tijdens alle twijfel of ik de vorige columns wel moest posten (in verband met heel persoonlijk) is de wereld dan écht op zijn kop gezet. Ik hoef niet meer uit te leggen wat het Coronavirus is, voor wie het gevaarlijk is en wat het doet, maar hoe de mensheid er mee omgaat is voor mij echt ongelooflijk. Echt.

Laat ik voorop stellen dat ik egoïstisch en egocentrisch ben: neem dat mee in je beschouwingen. O ja, daarnaast noemen sommigen mij ook nog panisch en negatief, dus neem ook dat mee. Ik sprak hiervoor over saai: dit is pas echt saai, natuurlijk. Binnen zitten totdat je elke kamer hebt opgeknapt, heel Netflix én Videoland uit hebt, geen sport als afleiding: het Grote Niks.

Maar dan nog zijn mensen onbeholpen horken en domme, nee, hele domme kuddedieren. Alle smeekbedes vanuit de regering (met een ijzersterke Rutte, maar daarover snel meer) voor minstens anderhalve meter afstand en alle oproepen om toch zoveel mogelijk thuis te blijven worden massaal in de wind geslagen. Nee, ik zal het iets anders formuleren: wordt door een kleine, eigenwijze groep in de wind geslagen (of anders geïnterpreteerd). Blijf zoveel mogelijk thuis geldt voor iedereen: niet alleen als je verkouden bent. Daar is de regering ook niet heel duidelijk in, maar zij willen niet verbieden dat men naar buiten gaat: denk alleen na voordat je het doet en denk na over wat je gaat doen.

Tja, dan zie je de foto’s en verhalen binnen komen van dagjesmensen op de boulevard van Scheveningen, op het strand van Zandvoort, in de rij bij bouwmarkten, opeengestapeld in het Vondelpark of het Amsterdamse Bos, honderden mensen op elke markt en drommen fietsers door de duinen bij Wassenaar: bij elk bericht merk ik dat ik bozer word. Mensen kiezen ervoor om bij de eerste zonnestralen van het jaar toch ff ‘lekker te gaan uitwaaien’ of ‘goedkoop en vers fruit te halen op de markt’. Hoe gek kun je zijn?

Na alle schrikvoorbeelden uit China (dat is ver weg eh, voor je gevoel..think again) en Italië kiezen mensen in al hun wijsheid er toch voor even lekker de natuur in te gaan. Ja, waarschijnlijk voel je jezelf sterk genoeg om dit virus te overleven, maar niet iedereen waar je mee in contact gaat komen, op wat voor manier dan ook, is dat. Door al deze intellectuelen gaan we zo direct in Lockdown (ik juich het serieus toe) en ik denk dat het dan exact diezelfde mensen zijn die gaan klagen dat ze zo beperkt worden in hun vrijheid…

Ja hoor, die anderhalve meter gaat ervoor zorgen dat we allemaal gezond blijven…nee, dus. Dit is geen voorkomende maatregel, maar een mitigerende. Ja, echt: voor als je dingen moet doen, zoals boodschappen. Maar een dagje lekker wandelen op het strand is geen moeten, echt niet, hoe gek je thuis ook wordt. Dat is trouwens ook nog iets: heel werkend Nederland klaagt altijd over het zo weinig thuis kunnen zijn, nu worden ze een keer gevraagd thuis te werken en te blijven en dan is het weer niet goed. Ook veel gehoord: ‘ik word gek van mijn kinderen thuis’. OK, even serieus: waarom heb je ze dan genomen én ik hoor altijd mensen om me heen klagen dat ze zo weinig van het opgroeien van hun kinderen zien omdat ze altijd moeten werken. Nou hebben jullie allemaal de kans en dan is het wéér niet goed: ik snap er geen hol meer van.

Goed, terug naar die dagjesmensen: Koekkoek! Ik heb er geen ander woord voor. Drie weken sociaal contact beperken, een oproep om vooral de zwakkeren van onze samenleving te beschermen, maar ook de mensen die hun beroepen moeten blijven uitvoeren. Allemaal lekker drie minuten klappen voor de zorg, maar op zaterdag (en zondag zelfs ook nog lees ik nu…absoluut mesjogge) lekker wel de kinderen in de bakfiets laden en even een wandelingetje maken in het Vondelpark. Ik begin zo langzamerhand te hopen dat die Lockdown er echt komt, al is het maar om zo de werkende bevolking te beschermen en zelf een paar jaar langer te kunnen leven.

Ik geef nog een voorbeeld: gisteren (zaterdag 21 maart) is Nederland, in al zijn zogenoemde solidariteit, losgegaan in de bouwmarkten van Nederland. Om even een voorbeeld te geven: op deze (Quarantaine) dag kwamen er in één vestiging 3500 betalende klanten, waren er daar verscheidene vechtpartijen en is daarnaast de halve winkel ook leeggeroofd, totdat er twee extra beveiligingsmensen waren opgeroepen. Het WC papier, de (hand)zeep en alle soorten soepen in de supermarkt hier zijn nog steeds dagelijks op, dus hamsteren blijft men ook gewoon doen. Nee joh, Nederland is hartstikke solidair…

Mensen kiezen gewoon voor zichzelf (herinner je nu even dat ik aangaf egoïstisch en egocentrisch te zijn: waarschijnlijk net als 17 miljoen andere Nederlanders) en dat is veruit het grootste gevaar voor de hele Coronacrisis hier. Ik zeg het nog één keer: Blijf. Thuis.

Als dit mijn laatste column was, dan ben ik er ook ingetrapt en heb ik lekker iemand in elkaar staan rossen in een bouwmarkt omdat hij de laatste glansverf van Histor voor me wegkaapte. Niet dat ik ooit ga verven, maar ik wilde gewoon een gezellig uitje.

Hersenspinsels, Pt. 17: Herstellen in optima forma

Na mijn avonturen in het ziekenhuis volgen natuurlijk lange dagen van herstel. Heeeeele lange dagen.

Natuurlijk zijn die dagen ook ‘gewoon’ 24 uur, dat weet ik heus wel: ze lijken alleen zoveel langer dan voorheen en dat heeft er vooral mee te maken dat eigenlijk alle plezier uit deze dagen is gehaald. Ja, dat is vrij bekrompen gedacht, maar welkom in mijn wereld van nu.

Want ja, alle risicofactoren die kunnen leiden tot nieuwe problemen rondom mijn hart moeten zoveel mogelijk worden ingeperkt. Oftewel: het eetpatroon is drastisch om, mijn drinkpatroon ook en ik zit ineens weer vijf dagen per week in de sportschool. Allemaal leuk en aardig en het werpt zijn vruchten af, maar saai is het natuurlijk wel een beetje. Boel. Een beetje boel.

Zoals ik de laatste tijd al tegen de mensen om mij heen zeg: de duivel in mijn hoofd krijg je er heel, heel moeilijk uit. Ik ben 45 jaar oud geworden, maar in mijn doen en laten ben ik vaak toch nog een groot kind: het is een kwestie van weinig verantwoordelijkheid hebben en eigenlijk alleen aan mezelf mijn acties uit te hoeven leggen. Daar komt dus bij kijken dat ik al weet dat ik echt geen 85 zal worden en mocht dat wel zo zijn is dat één van de grootste mirakels ooit.

Ik zit dus in een spagaat en dat is niet voor het eerst in mijn leven, maar wat ik nu meemaak is wel vreemd: het lijkt alsof ik mijn ‘nieuwe’ leven veel sneller omarm dan ik ooit zelf had gedacht. Natuurlijk krijg ik de duivel niet uitgeroeid, die illusie heb ik zelf al lang niet meer: excessen zullen er altijd blijven. Op dit moment vind ik het echter vooral fijn om juist gezond te denken en dat verbaast mezelf denk ik echt nog het meeste. De drang om binnen vijf maanden 25 kilo kwijt te raken heb ik gelukkig ook niet meer, dus ik zie wat dat betreft de toekomst echt zonnig tegemoet.

Echter, dat is de buitenkant. Wat het meest tegenvalt in heel mijn herstel (als je het al zo kan noemen, ik noem het liever een reset) is dit keer de psychische factor en die komt terug in heel veel facetten waar je aan de buitenkant niet heel veel van ziet.

Om maar bij de belangrijkste te beginnen: slapen is ineens een ding geworden. Vanwege alle factoren die er zich kennelijk in mij afspeelden was het nooit een probleem (kennelijk was ik echt heel moe ’s avonds, mede door de conditie van mijn hart) de laatste paar maanden, maar sinds mijn opname en operatie zit ik vaker rechtop in bed dan goed voor me is. Het gekke daaraan is: ik heb totaal geen angst voor wat dan ook (ik zal de goden niet verzoeken, maar in je slaap overlijden lijkt me toch echt het beste), maar kennelijk toch wel. Mijn on(der)bewuste doet dingen waar ik geen vat op heb (niemand, trouwens, maar ik blijf dat heel vervelend vinden) en daardoor is mijn slaappatroon danig naar de kloten. Tel daarbij op dat ik wel gewoon word geacht ’s ochtends te gaan werken en de stress die dat met zich meebrengt (want de tijd die je kan slapen wordt steeds korter en dat geeft dus stress waardoor ik nog minder slaap en dat geeft weer stress en dan slaap je nog minder en…you get the point). Onverklaarbare angst die eigenlijk wel te verklaren is.

Een iets minder belangrijke factor maar eentje die wel veel met me doet: ik ben en blijf alleen. Alle aandacht die je in het ziekenhuis krijgt, iedereen die je daar een hart onder je riem steekt (haha) en alle lieve apps, berichten en telefoontjes: het neemt heel snel af. Op de één of andere manier denken mensen dat als je eenmaal thuis bent het wel weer goed gaat, terwijl dat eigenlijk de tijd is dat je meer behoefte aan aandacht hebt dan ooit. Het is (ook hier) wel een contradictie in mezelf en dat realiseer ik me heel goed: ik wil geen patiënt zijn en ook niet zo gezien worden, maar tegelijkertijd omarm ik alle belangstelling als nooit tevoren.

Het is een lange weg die ik moet bewandelen en dat zal er dit keer eentje zijn van de veel langere adem dan de vorige keer. Een wijziging in mijn leven, nee, een hele grote wijziging in mijn leven die ik de rest van mijn leven vol moet houden. Geen afstel, maar een realiseerbare planning en daar zit eigenlijk tegelijkertijd mijn derde psychische probleem: ik ben van de snelle resultaten, van de meetbare wijzigingen en van zwart/wit. Dat werkt nu alleen niet en dus moet ik tegen mijn natuur in gaan en vooral blijven leven. Geen crashdieet, geen zeven dagen cardiogekte, nee, geleidelijkheid. Eng.

Over een jaar kijken we wel weer. Een jaar van saaiheid, saaiheid die in zijn soort eigenlijk juist heel interessant kan worden. Go ik!