Auteur: guido

Geplaatst op

Hersenspinsels, Pt. 16: A Broken Heart

Ja, daar lag ik dan. Alweer.

Dit keer geen val, zoals in Ierland. Geen glijpartij, geen stoethaspelligheid (dat is geen woord volgens Word, maar ik vind het mooi), niet iemand die me neer heeft gehoekt, nee, niks van dat alles. Maar ik lag er wel, geketend aan allemaal stickers die me verbonden met een monitor die dat weergaf wat al sinds bijna acht jaar mijn grootste probleem was en is: mijn hart.

Het gekke is dat sommige clichés echt waar zijn (en let maar op, er komen er zo direct echt nog wel een paar). Het cliché wat ik nu het meeste bezig als ik mijn verhaal vertel: het gebeuren zelf is onwezenlijk, het lijkt alsof je de hoofdrol speelt in je eigen film en eerlijk gezegd is dat ook zo: vanaf het moment dat ik wakker schrok tot aan de dag dat ik weer werd ontslagen uit het ziekenhuis: niets gebeurde eigenlijk niet echt. Je wordt plotseling zo weggetrokken uit je dagelijkse beslommeringen, uit je dagelijkse zorgen en je dagelijkse sleur dat het inderdaad lijkt alsof je in een slechte film bent beland. Ineens is het allemaal niet meer belangrijk of je promotie maakt, of Den Haag niet degradeert en hoe mensen je Kerstquiz gaan vinden. Het enige dat belangrijk is ben jij zelf.

Je staat er nooit zo bij stil dat je een mens van een moment bent (hups, maar weer een cliché) en als je daar al bij stil staat is dat meestal in de uren, dagen of weken na een gebeurtenis die jezelf of iemand die dichtbij je staat is overkomen. Daarna slijt het weer en ga je weer over tot die dagelijkse zorgen (sleur schijnt heel negatief te klinken). Althans, ik werk zelf zeker zo, het lijkt me ook geen doen om constant eraan te denken dat je elk moment dood neer kan donderen.

Het was ook niet de eerste keer: twee keer eerder ben ik gedotterd, maar nog nooit na een infarct. Nu dus wel.

Hoe het precies voelt kan ik aan niemand beschrijven, ik weet alleen nog dat ik echt verrot veel pijn had nadat ik om één uur ’s nachts wakker werd en dat die pijn steeds erger werd. Het gekke is dat ik, ondanks mijn verleden en huidige staat van zijn (ontbinding schijnt ook heel negatief te klinken), de eerste twee uur niet wilde erkennen dat het mijn hart was. ‘Verkeerd gelegen’, ‘slecht gegeten’ en ‘griepverschijnselen’ gingen door mijn hoofd. Je wil ook niet dat het je hart is, hoe gek dat ook klinkt. Dus maar paracetamolletjes slikken, een uur lang douchen en hopen dat het wegtrekt.

Dat deed het niet.

Na drie-en-een-half uur pijn op mijn borst, in mijn arm, in mijn kaak (dat nog het meest) en misselijk zijn googelde ik het toch maar voor de zekerheid (ik wist het natuurlijk allang) en ja, alle symptomen wezen naar een hartprobleem. Dus toch maar in de auto gestapt om vijf uur (ja, dat was ook een foute beslissing ja, maar ik wilde vooral geen gedoe voor de buren) en naar het ziekenhuis gereden. O ja, het was 24 december…

Voor het Kerstavond werd was ik al geholpen. Twee nieuwe stents, waarvan eentje in een oude stent geplaatst en één in een volledig afgesloten ader. Raar blijft dat je je eigenlijk een uurtje na de operatie alweer kiplekker voelt en eigenlijk zelfs kiplekkerder dan de laatste twee jaar.

Dat is eigenlijk natuurlijk helemaal niet raar, want mijn hart krijgt weer lucht, hoeft minder hard te werken en dus is er meer zuurstof, is er meer lucht om op te leven en is dat precies wat ik ga doen: leven. Dat deed ik natuurlijk al, maar nu écht. Leven. Nooit meer twee eenzame Kerstdagen in het ziekenhuis, dat lijkt me het beste voornemen voor 2020 en de rest van mijn leven.

Ik ben geen groot fan van Harrie Jekkers, maar de laatste weken kan ik één nummer maar niet uit mijn hoofd krijgen, een nummer dat precies beschrijft hoe ik me nu voel:

Hé op de dag van mijn begrafenis
Als het gat gegraven is,
Wil ik liever geen bezoek aan huis,
Blijf die dag maar lekker thuis.
Maar kom maar langs,
Kom maar langs,
Kom maar langs… nu ik nog leef.
Op mijn grafsteen, aan het eind,
In mijn advertentie zwartomlijnd
Wil ik geen woorden als: diergeliefd,
Geen: innig beminnend.
Ik wil geen: rust in vrede,
Op mijn lint.
Hé noem me lief,
Nu ik nog leef,
Noem me lief… nu ik nog leef.

Nu ik nog leef,
Hé laat nu de glazen zingen,
Tot ze barsten in duizend scherven van geluk.
Nu ik nog leef,
Hé laat nu de liefde zingen,
Want nu ik nog leef, wil ik sterven van geluk.
Nu ik nog leef
Maar op die dag, zonder keus
Met de deksel op m’n neus
Als ik straks lig opgebaard,
Door nabestaanden aangestaard,
Hé laat dan achter wat aan het bederven is,
Verdeel meteen de erfenis.
Als ik dood ben, hé of kapot,
Niet op de valreep… nog even God.
Ik wil geen toespraken, geen preken
Niet van priesters, niet van leken.
Geloof in mij, nu ik nog leef,
Geloof in mij… nu ik nog leef.

Want nu ik nog leef,
Hé laat nu de glazen zingen,
Hé laat ze barsten in duizend scherven van geluk.
Nu ik nog leef,
Hé laat me nu m’n liedjes zingen,
Want nu ik nog leef wil ik sterven van geluk.
Hé maar ik ben nog niet aan doodgaan toe,
Da’s wel ’t laatste wat ik doe!
Nu ik nog leef
Nu ik nog leef
Hé noem me lief, nu ik nog leef!
Nu ik nog leef
Nu ik nog leef
Hé kom maar langs
Nu ik nog leef.
Hé kom maar langs
Hé kom maar langs
Nu ik nog leef!

Kleine update: kom nu maar vooral NIET langs in verband met het Coronavirus…

Geplaatst op

De Stem Van Noord

12: A New Start, A New Dawn…Next Year

Tja, ik lig er heel even uit en heel de club ligt overhoop.

Alfons eruit, bijna het hele bestuur eruit, een nieuwe Engelse trainer, een nieuwe Engelse trainersstaf, acht nieuwe huurlingen en nog bedroevender voetbal dan voor de winterstop: zie daar een dolende club die rechtstreeks op degradatie afstevent.

Ja, het is pech dat er juist dit jaar twee ploegen degraderen, maar je kan niet zeggen dat wij, de supporters, dit niet aan hebben zien komen. Iedere Den Haag supporter die ook maar een beetje verstand heeft van voetbal zag al vanaf wedstrijddag één dat het een heel zwaar jaar zou gaan worden. Lees mijn oude columns er maar op terug: zelfs ik kon dit voorspellen, alleen had ik nog de hoop dat een verandering (zoals doorgevoerd) nog een ommezwaai kon gaan betekenen. Helaas.

Pardew doet zijn best, denk en hoop ik, maar tot nu toe vind ik zijn tactische keuzes en wissels echt onbegrijpelijk. Afgelopen zaterdag (tijdens de kansloze 0-3 nederlaag tegen PSV) wisselde hij Summerville in de rust. Summerville is eigenlijk de enige speler (ok, misschien met keeper Koopmans) die zich (bijna) het hele jaar onttrekt aan de malaise die ADO Den Haag heet. Dat hij uit bij Utrecht (kansloze 4-0 nederlaag) werd gewisseld: soit, zijn fout leidt de 1-0 in en dat flegmatieke moet eruit. Maar tegen PSV was Summerville weer de gevaarlijkste aanvaller en is hij eigenlijk gewoon de beste voetballer van dit zooitje ongeregeld. Wissel, dus. Voor Aaron Meijers, nota bene.

Daarover gesproken: het is echt heel knap dat de scouting van Den Haag in heel de wereld de enige linksback heeft gevonden die nog slechter is dan Aaron op die plek. Laurens de Bock heeft in alle vijf zijn gespeelde wedstrijden alleen bewezen dat hij te langzaam is voor een moderne back en dat hij heel, heeeeel slecht de ruimte bespeeld die hij krijgt. Fijn dat dat een soort speeltuin creëerde voor Kerk (die wist geeneens dat hij een tegenstander had, denk ik) en afgelopen zaterdag voor Ihattaren en Dumfries.

Kijk, dat is dus precies mijn vraagteken bij onze coachende staf nu: als je weet dat PSV opbouwend centraal nogal wat problemen heeft met de twee beperkte voetballers die daar staan (Rosario en Hendrix), als je weet dat vooral Dumfries PSV de laatste tijd overeind heeft gehouden, wie laat je dan vooral niet vrij? Juist. De keuze van Pardew was om Duffy (de meest fragiele voetballer die vooral in balbezit iets kan…) Dumfries op te laten vangen. In de zone. Kans-loos.

Daarnaast is hij nog zo zoekende dat er iedere wedstrijd vijf andere namen opgesteld worden en komen de usual suspects gewoon weer in aanmerking voor een basisplaats: afgelopen zaterdag speelde Bakker weer, Goossens en Malone blijven om onverklaarbare redenen in de basis staan, Meijers valt in of staat in de basis en in een wedstrijd waarin je juist hem wél nodig hebt zet hij Lex op de bank. Pardew heeft geen idee en heeft de Nederlandse competitie zwaar onderschat door allemaal tweede (derde?) hands spelers aan te trekken vanuit Engeland. Bogle had een aardig basisdebuut, Duffy kan voetballen maar lopen is een probleem, Van Buren is tot nu toe heel ongelukkig in de minuten die hij gekregen heeft, Thomas leek een aardige voetballer maar verdween toen naar de bank, Spence is een soort Maltwo en Baluta kon me echt wel bekoren, maar ook hij verdween weer ineens naar de bank. Pardew is warrig en nu al geïrriteerd bij interviews met lastige vragen, vragen die echt niet meer dan terecht zijn.

Dus is het doek eigenlijk al gevallen: we gaan eruit. Na zoveel mooie jaren met zelfs Europees voetbal is de club binnen een jaar of twee totaal naar de verdommenis geholpen door een Chinees consortium, door een totaal falende Technisch Directeur, door een veel te lieve trainer, die even iets harder met zijn vuist op tafel had moeten slaan en door een volgevreten, oude en veel te dure spelersgroep die zich diep, heel diep moet schamen voor wat ze dit jaar op de mat hebben gelegd.

Het gekke is, zeker voor een club als Den Haag, dat er een zekere soort berusting heerst bij de supporters. Een gekke gewaarwording die ook zeker voor mezelf opgaat, in de hoop dat er volgend jaar een bezem door de selectie heen gaat die alles schoon veegt en ervoor zorgt dat we met schone lei kunnen beginnen vanaf het nulpunt. Hopelijk is de club in de Keuken Kampioen Divisie niet interessant genoeg meer voor onze Chinese vrienden en kiest men voor de jeugd en een meerjarenplan om zodoende een structuur neer te zetten waar je als club wel verder mee komt. Luister naar je achterban, communiceer goed wat de plannen zijn en je krijgt ook geen valse verwachtingen.

Begrijp me goed: een club als deze hoort in de Eredivisie thuis. Een stad als deze hoort Europees te spelen, jaar in jaar uit, maar de werkelijkheid is nou eenmaal anders. Slik je verlies nu, werk aan de toekomst en ondanks alle misère nu moet die kop omhoog richting nieuwe successen. Dat verdienen wij, wij die het nooit af lieten weten, wij die onvoorwaardelijk blijven steunen. Wij, de supporters die verguisd worden door heel Nederland al zo lang als ik leef. Geef ons onze trots terug, schuim op die bekken en gaan. Come on The Hague!!