Na mijn avonturen in het ziekenhuis volgen natuurlijk lange dagen van herstel. Heeeeele lange dagen.
Natuurlijk zijn die dagen ook ‘gewoon’ 24 uur, dat weet ik heus wel: ze lijken alleen zoveel langer dan voorheen en dat heeft er vooral mee te maken dat eigenlijk alle plezier uit deze dagen is gehaald. Ja, dat is vrij bekrompen gedacht, maar welkom in mijn wereld van nu.
Want ja, alle risicofactoren die kunnen leiden tot nieuwe problemen rondom mijn hart moeten zoveel mogelijk worden ingeperkt. Oftewel: het eetpatroon is drastisch om, mijn drinkpatroon ook en ik zit ineens weer vijf dagen per week in de sportschool. Allemaal leuk en aardig en het werpt zijn vruchten af, maar saai is het natuurlijk wel een beetje. Boel. Een beetje boel.
Zoals ik de laatste tijd al tegen de mensen om mij heen zeg: de duivel in mijn hoofd krijg je er heel, heel moeilijk uit. Ik ben 45 jaar oud geworden, maar in mijn doen en laten ben ik vaak toch nog een groot kind: het is een kwestie van weinig verantwoordelijkheid hebben en eigenlijk alleen aan mezelf mijn acties uit te hoeven leggen. Daar komt dus bij kijken dat ik al weet dat ik echt geen 85 zal worden en mocht dat wel zo zijn is dat één van de grootste mirakels ooit.
Ik zit dus in een spagaat en dat is niet voor het eerst in mijn leven, maar wat ik nu meemaak is wel vreemd: het lijkt alsof ik mijn ‘nieuwe’ leven veel sneller omarm dan ik ooit zelf had gedacht. Natuurlijk krijg ik de duivel niet uitgeroeid, die illusie heb ik zelf al lang niet meer: excessen zullen er altijd blijven. Op dit moment vind ik het echter vooral fijn om juist gezond te denken en dat verbaast mezelf denk ik echt nog het meeste. De drang om binnen vijf maanden 25 kilo kwijt te raken heb ik gelukkig ook niet meer, dus ik zie wat dat betreft de toekomst echt zonnig tegemoet.
Echter, dat is de buitenkant. Wat het meest tegenvalt in heel mijn herstel (als je het al zo kan noemen, ik noem het liever een reset) is dit keer de psychische factor en die komt terug in heel veel facetten waar je aan de buitenkant niet heel veel van ziet.
Om maar bij de belangrijkste te beginnen: slapen is ineens een ding geworden. Vanwege alle factoren die er zich kennelijk in mij afspeelden was het nooit een probleem (kennelijk was ik echt heel moe ’s avonds, mede door de conditie van mijn hart) de laatste paar maanden, maar sinds mijn opname en operatie zit ik vaker rechtop in bed dan goed voor me is. Het gekke daaraan is: ik heb totaal geen angst voor wat dan ook (ik zal de goden niet verzoeken, maar in je slaap overlijden lijkt me toch echt het beste), maar kennelijk toch wel. Mijn on(der)bewuste doet dingen waar ik geen vat op heb (niemand, trouwens, maar ik blijf dat heel vervelend vinden) en daardoor is mijn slaappatroon danig naar de kloten. Tel daarbij op dat ik wel gewoon word geacht ’s ochtends te gaan werken en de stress die dat met zich meebrengt (want de tijd die je kan slapen wordt steeds korter en dat geeft dus stress waardoor ik nog minder slaap en dat geeft weer stress en dan slaap je nog minder en…you get the point). Onverklaarbare angst die eigenlijk wel te verklaren is.
Een iets minder belangrijke factor maar eentje die wel veel met me doet: ik ben en blijf alleen. Alle aandacht die je in het ziekenhuis krijgt, iedereen die je daar een hart onder je riem steekt (haha) en alle lieve apps, berichten en telefoontjes: het neemt heel snel af. Op de één of andere manier denken mensen dat als je eenmaal thuis bent het wel weer goed gaat, terwijl dat eigenlijk de tijd is dat je meer behoefte aan aandacht hebt dan ooit. Het is (ook hier) wel een contradictie in mezelf en dat realiseer ik me heel goed: ik wil geen patiënt zijn en ook niet zo gezien worden, maar tegelijkertijd omarm ik alle belangstelling als nooit tevoren.
Het is een lange weg die ik moet bewandelen en dat zal er dit keer eentje zijn van de veel langere adem dan de vorige keer. Een wijziging in mijn leven, nee, een hele grote wijziging in mijn leven die ik de rest van mijn leven vol moet houden. Geen afstel, maar een realiseerbare planning en daar zit eigenlijk tegelijkertijd mijn derde psychische probleem: ik ben van de snelle resultaten, van de meetbare wijzigingen en van zwart/wit. Dat werkt nu alleen niet en dus moet ik tegen mijn natuur in gaan en vooral blijven leven. Geen crashdieet, geen zeven dagen cardiogekte, nee, geleidelijkheid. Eng.
Over een jaar kijken we wel weer. Een jaar van saaiheid, saaiheid die in zijn soort eigenlijk juist heel interessant kan worden. Go ik!