Categorie: Hersenspinsels

Ik heb dus een boete. Ik. Een boete!!

Die heb ik dus zelden, maar nu heb ik er eentje gehad voor fout parkeren en nog wel van een Handhaver ook. Tot nu toe kende ik de Handhavers alleen van de TV (en daar zitten een paar heel vervelende in dat programma), maar nu kreeg ik dus live met ze te maken. De Handhavers.

Ik stond net vijf minuten geparkeerd toen ze kwamen. Ik stond op een plek waar ik ze kon zien: kennelijk had ik niet goed gekeken en was het verboden te parkeren aan beide zijden van de straat: let wel, er was een parkeerterrein dat ramvol stond en ik sloot aan. Geen moedwil en ‘kijk mij eens gek zijn, ik durf alles!; ik zocht gewoon een plekje om bij een kinderverjaardag in de open lucht te zijn. Buiten die gebeurtenissen (er was nog een verjaardag gaande) zitten er daar nog een korfbalvereniging (het was zondag, dus druk) en een pannenkoekenhuis: iets te veel van het goede voor een parkeerplaats die ruimte biedt aan hooguit 30 auto’s.

Ja, ik was fout. Zonder dat ik het wist, maar ik was fout en wist dat ook toen ik op de twee heren afstapte die mijn bon aan het schrijven waren. Nou weet ik dat ik intimiderend over kan komen, maar op deze brakke zondag (de dag ervoor was Keane on the Beach, dus om nou te zeggen dat ik fit was: neen) zal ik toch vooral lamlendigheid hebben uitgestraald. Nou goed, ik zag ze schrijven, ik dacht ik waag nog een halfslachtige poging om eronderuit te komen: zo heel soms, bij de échte politie, werkt dat…althans, dat zag ik altijd op televisie bij programma’s die vaak niet in Nederland zijn gefilmd. Geheel terzijde, maar al die Engelse en Australische politieagenten lijken altijd humor te hebben; de keren dat ik aanmerking met ze kwam in Nederland was het weinig lachen geblazen. Dat was dan ook vaak voor overlastmeldingen en, vooral, rondom voetbalwedstrijden, maar toch: ik denk niet dat ze erg grappig zijn.

Dat wegpraten van die bekeuring was echt een hele korte aangelegenheid: kansloos. Deze mannen was geen woord mee te wisselen, bleven stoicijns hun werk doen en eentje zei slechts: ‘het bord staat om de hoek’. Tot zo ver de discussie die er dus geen was. 1-0 voor de Handhavers, maar ik gaf nog niet op: door hun onverschilligheid (ok, en nadat ik hoorde dat die bekeuring hoger ging zijn dan de dagwaarde van mijn dinkytoy) werd mijn irritatie groter en groter, helemaal toen ze rond bleven hangen om eventuele nieuwe auto’s ook nog van een prent te kunnen voorzien, in mijn ogen meer dan laf gedrag. Ik liet mijn auto dan ook demonstratief staan: 1-1, gelijkmaker Giers.

Toen ik mijn auto even later toch maar had weggezet (haha, wat een held: doelpunt Giers afgekeurd door de VAR, stand blijft 1-0 voor de Handhavers) omdat ik bang was voor een takelwagen en nog meer kosten dan de duizendtriljoenbiljoen bekeuring die ik zou gaan krijgen, stonden de heren nog op de hoek. In een vlaag van verstandsverbijstering (ok iets teveel eer voor deze actie: het was een korte opvlieger) liep ik (natuurlijk) tegen de kleinste aan, alhoewel, ik schampte hem denk ik. Weer een loze actie die nergens op sloeg, maar toen hij vroeg of hij de politie erbij moest halen koos ik snel de veilige uitweg, nog wel mompelend ‘dat ze niet goed genoeg waren om zelf politieagent te kunnen worden’: toch nog de 1-1, al was het een laffe. Opluchting alom.

Eigenlijk is het creëren van een laag onder die van de politieagent een gouden zet geweest van de regering: vroeger waren die namelijk vaak de pispaal, nu zit er dus nog een laag onder die zelfs zij kunnen uitlachen, waardoor het respect voor de agent alleen maar groeit. Heel, heel slim van de overheid want dat respect was tot een nulpunt gedaald. Het gekke is dat extreem ingrijpen van diezelfde politie voor veel ongenoegen zorgt, maar ook respect afdwingt. Denk hierbij bijvoorbeeld aan de nekklem van Mitch, de agent die een studente gewoon neerhoekt en het ‘zero tolerance’ beleid in sommige uitgaansgebieden of rondom voetbalwedstrijden: je hebt een klootzak nodig om een groep klootzakjes in toom te houden.

Terug on topic: ik besloot ter plekke (en verkondigde dit ook heel trots, sukkel die ik ben) dat ik de bekeuring zo laat mogelijk zou betalen! Ha! Dat zou ze wel eens even leren. Wat een kloothommels, er was geen conversatie mogelijk met die eikels, dus dan maar zo: 2-1 voor Giers. Overigens was mijn strijd een eenzame: mijn toehoorders waren al snel afgehaakt en dus besloot ik ook mijn lot maar te accepteren: ik heb een bekeuring. Van een Handhaver.

Overigens betaalde ik na binnenkomst mijn bekeuring vrijwel direct: het is maar het beste direct van dit soort onzin af te zijn, nietwaar? Ik weet niet of de VAR twee weken later nog kan ingrijpen, maar ik zou er niet gek van opkijken.

Goal Giers afgekeurd, goal Handhavers toegekend: 1-2 verlies.

Duitsland – Nederland 2-4.

Jaja, we gaan naar Euro2020 (nou ja, dat moet haast wel nu) en zijn weer in extase!

Sorry, het blijft toch altijd een geweldig gevoel om van de Duitsers te winnen: ik weet bij mezelf geeneens waarom, want altijd als ik in Duitsland ben verbaas ik me er weer over hoe vriendelijk de mensen daar zijn. Ok, ze zijn ietwat opstandig geweest tot twee keer toe in de 20^e eeuw, maar die gebeurtenissen liggen ver achter ons. In 1974 werd ik zelf geboren, dus die finale van het Wereldkampioenschap kan ook niet echt meespelen en in 1988 pakten we ze. In eigen huis, in de halve finale van het EK. Ik denk dat dat op dat moment het hoogtepunt was in mijn 12-jarige leven, groter geluk had ik niet gekend. We versloegen de Duitsers! Dat de mensen om mij heen toen nog wel een bepaald soort sentiment hadden was me wel duidelijk, maar ik had vooral een hekel aan Matthäus, Thon, Littbarski, Kohler en Brehme (de hekel aan Völler volgde twee jaar later), gewoon om hoe ze waren. Wist ik veel, iedereen haatte Matthäus, dus ik ook.

De daaropvolgende jaren werd het kommer en kwel. In 1990, Italië, verloren we kansloos op het WK, ondanks dat Frenkie (Frenkie de Eerste) nog wel even Rudi V. uit de wedstrijd haalde. Zelden een rochel zó toegejuicht. In Milaan verloor ons AC het van Internazionale. In 1992 op het EK In Zweden tikten we ze weer horendol. 1992, het kampioenschap dat we niet konden missen, we waren toen zo verschrikkelijk goed…tot Schmeichel anders besloot en de penalty van Van Basten pakte. Weg prolongatie, weg goede gevoel na de 3-1 overwinning op de Duitsers, weg gouden generatie. We speelden een paar keer vriendschappelijk tegen ze en troffen ze pas weer op een eindtoernooi in 2004 in Portugal: 1-1, Van Nistelrooij in minuut 81. De nieuwe gouden generatie speelde  (en ja, ook Andy van der Meijde deed mee, maar het is niet alles goud dat er blinkt), de generatie die de EK-titel in 2000 miraculeus misgelopen was door 24 penalties tegen Italië te missen (als ik Toldo ooit nog tegenkom…) en Duitsland had bijvoorbeeld een Kahn, Ballack, Hamann en Schweinsteiger die mij niet heel erg konden bekoren.

Die dekselse Duitsers (ok Evert ten Napel, ik haat het woord, maar het allitereert zo fijn!) kwamen echter in al die tussenliggende jaren wel tot finales en tot Europese – en Wereldtitels, meestal tot groot ongenoegen van mij en heel veel mensen om me heen. Maar waarom? Het is, denk ik, vooral het David tegen Goliath idee: het kleine Nederland tegen de grote overheerser. Het kleine, beperkte broertje tegen de grote sterke Arische broer die ons zoveel had gekost in het verleden. Bijna altijd onterecht verloren, of door hogere machten, of door…ja, roept u maar. In 2012 troffen we ze voor het laatst op een groot toernooi, wederom op een EK. Ergens ver weg in de Oekraïne speelde Nederland het meest erbarmelijke eindtoernooi sinds ik goed en wel voetbal kon kijken: kansloos eruit, kansloos 1-2 verlies tegen Duitsland (Mario Gomez twee maal, Mario fucking Gomez of all people, de meest beperkte spits bij Duitsland ooit) en dat nog wel tussen twee top WK’s in.

Toen de loting voor de Nations League was verricht werden we in onze poule volstrekt kansloos geacht: we hadden ons niet geplaatst voor het WK 2018 in Rusland (gewonnen door Frankrijk) en ook al niet voor het EK 2016 in Frankrijk (gewonnen door Portugal): het Nederlandse voetbal zat in een enorme dip, een dip die we vooral onszelf hebben aangepraat en die een selffulfilling prophecy is geworden: we waren echt niet slechter dan landen als IJsland, Turkije, Wales en Zweden. Echt niet. Mismanagement bij de KNVB en verkeerde keuzes in selecties alsmede de almaar zeurende achterban zorgden voor slechte resultaten en een vicieuze cirkel. De loting: Frankrijk en Duitsland. De nummer drie degradeert, de rest van wat er gebeurt snap ik geen hol van, maar ik begrijp wel dat bovenaan eindigen goed is. Wie die Nations League vlekkeloos kan uitleggen verdient een standbeeld. Na de loting werd direct gespeculeerd hoeveel goals we zouden moeten slikken en wanneer bondscoach Koeman de zak zou krijgen: hier was geen eer te behalen.

Echter, in de tussentijd faalde ook Duitsland in Rusland (uitschakeling poulefase, wat hadden we alsnog een lol, verliezen van Zuid-Korea hahaha) en ging er veel meer mis met Die Mannschaft. De Erdogan-volgelingen Özil en Gündogan kregen de volle laag vanwege een foto en het leed was geschied: alle creativiteit verdween in één klap uit de ploeg en de Kampfgeist waar dit team om bekend stond was grotendeels verloren. Er was iets goed mis bij de Duitsers.

Wij verloren onze eerste wedstrijd uit bij Frankrijk, zoals verwacht. Wat echter NIET verwacht was, was de intensiteit waarmee Nederland toch speelde: er was de afgelopen tijd door redelijke successen in Europa voor zowel Ajax als PSV een nieuw geloof geboren dat we weer mee konden en kunnen doen. Frenkie de Tweede gaf zijn visitekaartje voorgoed af (Giroud denkt sinds die dag dat hij een draaideur is en Griezmann wordt badend in het zweet wakker bij de naam ‘Le Jeune’) en Memphis is niet alleen voor de kerk, maar ook voor het voetbal herboren: wat een kracht, wat een power, wat een snelheid, wat een balbeheersing, wat een gigant. Neem daarnaast de Gentle Giant Killer Matthijs de Ligt en daarnaast de duurste verdediger aller tijden en je geraamte staat. Goed gedaan, Ronald. OK, we verloren met 2-1, maar dat dat op deze manier ging (we deden mee, hoera!!) was al heel wat, het was de Wereldkampioen waarvan we verloren.

En toen kwam de Grote Ommekeer. Nederland – Duitsland 3-0. DRIE NUL. DREI ZU NULL. Nederland – Duitsland. Geen damesvolleybal, geen Davis Cup, nee, een voetbalwedstrijd die nog half ergens om gaat ook. Geflatteerd? Ja. Maakt dat uit? Neen.

En na die hele nasleep van de Nations League waarin we de finale uiteindelijk verloren van Portugal (in Portugal, de slechtste wedstrijd onder Koeman denk ik) hadden we een valse start voor de EK Kwalificatie: we verloren met 2-3 in die Amsterdamse UFO van Duitsland na de eerste helft helemaal horendol gespeeld te zijn. Dat deed weer even pijn, maar de tweede helft gaf hoop. Intussen werd Noord Ierland groter gemaakt dan ze zelf ooit konden dromen en dus moesten we uit, in Hamburg, van die Duitsers winnen. Het moest en dus geschiedde. Na een vlotte 1-0 achterstand en wederom geen beste eerste helft stond de Next Generation op in de tweede helft, mede na de wissels van Dumfries en De Roon (zullen we die twee maar niet meer doen voorlopig, Ronald?). Twee- vier. Juichen! Dat deed ik. Om Memphis, om Frenkie de Tweede, om Virgil en Matthijs en, vooral, om Wijnaldum. Die heeft zo soms ineens een wedstrijd…pffff.

Dus zijn wij weer even de bovenliggende partij, jammer dat dat niet vlak voor het vakantieseizoen is gebeurd. Altijd lekker om Duitsers uit te lachen in Lloret, Salou, Chersonissos, Albufeira of op Mallorca. Nu die Noord Ieren nog even pakken (uit gelijk en thuis winnen is genoeg) en we zijn er weer bij! Overigens gaan de Duitsers ook gewoon (zoals het hoort).

VIER – TWEE in Duitsland winnen: Nooit vertoond en ik vraag me af of het ooit nog zal gebeuren, alhoewel de jeugdteams heel veel hoop geven voor de toekomst. Geniet ervan. Klotemoffen.