Categorie: Hersenspinsels

Ik moet zeggen: ik heb de laatste tijd zelden zo gelachen als tijdens en vooral na de laatste Vereniging van Eigenaars-vergadering die ik onlangs had.

Ik moet eerlijk zeggen: ik heb een verleden met VVE’s. Ik ben ooit tot penningmeester gebombardeerd door mijn lieftallige ex tijdens mijn afwezigheid (waarbij zij dus opperde dat ik een heel goede penningmeester zou zijn: ik kan mijn eigen financiën nauwelijks bijhouden, laat staan die voor een geheel flat). Achteraf vind ik het humor; destijds vond ik het wel prima, tot de rekeningen zich op gingen stapelen, ik dingen moest gaan regelen en mensen mij aan gingen kijken wat betreft diezelfde rekeningen (die meestal ook nog handelden over dingen die mij als a-technicus numero uno niets zeiden). Leuk joh, penningmeester van een VVE. Groot succes: ik denk dat men daar nog steeds, ongeveer dertien jaar na dato, de klap niet te boven is.

Dat was trouwens in Groningen: toen de relatie daar op de klippen liep zwoer ik mezelf ook direct nooit meer in een VVE Bestuur plaats te gaan nemen. Daar heb ik me tot ongeveer een jaar geleden prima aan gehouden: ik heb tot twee jaar terug geen vergadering meer bijgewoond van een VVE: ik woon hier nu een jaar of tien/elf, dus ik heb er denk ik een stuk of negen gemist en ik denk dat gemist echt te sterk uitgedrukt is. Ik was er niet en vond het prima.

Tot twee jaar terug dus: vanwege de verhoging van de bijdrage en de steeds terugkerende ‘eenmalige’ kosten (ja, een contradictio in terminis, maar helaas waar) besloot ik me aan te sluiten bij Blok Buurman. Blok Buurman was tegen de verhogingen, was tegen elk meerjarenplan, was tegen viooltjes in het bloembed en was eigenlijk dus tegen alles. Dat klonk goed: zoals velen van jullie weten ben ik ook tegen veel, zo niet alles.

Eenmaal aangekomen bij de vergadering bleek al snel dat Blok Buurman bestond uit de Buurman zelf en ik. Twee man op een stuk of twintig: geen beste score. Al snel bleek destijds ook al dat Buurman zijn argumenten a. niet best waren en b. nog slechter geformuleerd werden door Buurman zelf. Helaas was mijn revolutiegevoel binnen drie minuten verdwenen (of eigenlijk al toen ik de zaal binnentrad: ik wist dat mijn buurt niet de meest levendige van Den Haag en omstreken is, maar de gemiddelde leeftijd lag hier rond de 107 en ik denk dat er tijdens de vergadering drie zijn overleden, maar dat laatste weet ik niet zeker: misschien waren ze het al vóór de vergadering).

Goed, dat was twee jaar terug, vorig jaar ben ik weer gegaan (eigenlijk met dezelfde reden). Bij binnenkomst werd ik direct geclaimd door Buurman, maar ik heb dat juk kunnen afgooien en toen echt niemand in de Kascommissie wilde ben ik toch maar toegetreden. Een vlaag van verstandsverbijstering, maar destijds vond ik het zo rot voor die mensen daar voorin die zaal die de wanhoop nabij waren omdat niemand van de 107-jarigen überhaupt nog een computer kan opstarten, laat staan een Balans of P&L-rekening zouden kunnen openen. Giers offerde zich.

De Kascommissie was prima hoor, één avondje een beetje klikken en klaar. Dus weer op naar de VVE-vergadering! Het gekke is: zo langzamerhand verheugde ik me erop net zoals ik me vroeger op ‘Buren’ van de VPRO kon verheugen: ik vind het prachtig als mensen uren kunnen zeiken op of over niks. Kleine ergernissen waar enorm over gediscussieerd moet worden door mensen: voer voor fijnproevers en voordat je het weet zit je mee te praten over een tegeltje dat los zit bij de kelderboxen.

Het moment dat je beseft dat je daadwerkelijk in een discussie zit die over de liftdeur gaat die niet goed sluit: onbetaalbaar, zeker aangezien ik die hele lift nooit gebruik en het me werkelijk waar niets kan schelen of die nou goed sluit of niet. Ik word er dus in meegezogen, ik kies partij (bijna standaard tegen Buurman tegenwoordig) en ga discussiëren, omdat dat nou eenmaal gewoon een hobby is van me. Naarmate de avond vordert en de zoveelste discussie is uitgebroken (dit keer over een contributie die ‘we’ betalen voor iets wat kennelijk nooit nodig is geweest, hilarisch) begin ik eigenlijk al te lachen en dat doe ik pas echt hardop als ik weer thuis ben. Hier maken mensen zich dus druk om! Mozaïekjes, steentjes die los liggen, de kleur van de liftdeur en zo kan ik nog uren doorgaan. Prachtig, toch? Óf zal iedereen daar zo zitten als ik: lekker discussiëren over niks en je thuis het ongans lachen? Ik heb wel echt een hobby erbij en ga me denk ik ook in vreemde VVE’s mengen, of in ieder geval in de vergaderingen daarvan.

O ja, ik ben tegenwoordig ook Algemeen Bestuurslid van mijn eigen VVE. Mijn ego is toch sterker dan mijn ruggengraat.

Eens, eens heel lang geleden was het heel simpel: Internet was net nieuw, wij thuis hadden dat van Casema en het downloaden van een MP3 (toen nog een gloednieuwe term) ging met 1 MB per half uur. Ik maak geen grap, het zijn ook absoluut geen MBits, maar echt één megabyte per half uur. Een MP3’tje downloaden duurde dus anderhalf tot twee uur (al naar gelang hoeveel anderen OOK via Casema op de kabel op het Web zaten) maar dan had je ook wel wat: muziek met (destijds) CD kwaliteit, mijn vader wist niet wat hij hoorde en zag! Een nieuw tijdperk was begonnen.

In de tussentijd is er (heel) veel veranderd in heel korte tijd en zijn we met zijn allen super verwend door alles wat online mogelijk is: Netflix, Spotify, YouTube en ga zo maar door streamen alsof dat al eeuwen de normaalste zaak van de wereld is en de meest gestelde vraag wereldwijd in openbare gelegenheden is: ‘Wat is hier de WiFi?’. Serieus.

Nou goed, ik ben ook verwend, ook wat betreft Internet: sinds ik hier terug in Voorburg ben komen wonen heb ik tien jaar lang Internet van Telfort gehad en welgeteld één keer een storing gehad die iets langer dan de gemiddelde storing duurde. Ik heb netjes elke keer een nieuwe modem gekregen bij eventuele problemen en ben altijd keurig geholpen, vooral telefonisch, door de Helpdesk van Telfort. Tot vorige week zaterdag.

Die zaterdagavond had ik ineens geen Internet meer thuis. Ik was niet heel helder meer na een heerlijke dag in het Hofje en had een hond als logee, maar na het uitlaten van het beest brandden de groene lampjes wel, maar had ik geen Internet. Apart. Voor de zekerheid maar niet meer gebeld (ik ben bang dat er niet veel bruikbaars uitgekomen was voor de medewerker die me aan de telefoon zou krijgen), hopende dat het probleem vanzelf zou oplossen. De zondag ging voorbij, ik had intussen op mijn telefoon een stappenplan gevonden en deze doorlopen: geen succes. Reboot na reboot, kabels eraan, noem maar op: niks hielp. Dus bellen.

Dat was maandag. Ik doorliep een keuzemenu, sprak (zoals gevraagd) mijn probleem in en kreeg via de telefoon het vriendelijk verzoek het stappenplan van de site te doorlopen…iets dat ik dus al vier keer had gedaan, maar ok. Nog maar eens proberen: natuurlijk geen geluk en daarna geen zin meer om nogmaals te bellen: morgen zou ik wel iemand te spreken krijgen. Dinsdag weer gebeld, ditmaal de boodschap ingesproken dat niet alleen mijn modem het niet meer deed, maar dat ik ook al een dag of vier nu zonder Internet zat.

Raad eens? Dezelfde verwijzing. Stappenplan. Intussen werd ik al redelijk pissig, maar belde ik nogmaals rustig op om nu de volgende boodschap in te spreken (intussen kende ik het menu al redelijk uit mijn hoofd): ‘Ik zou nu graag een medewerker spreken, anders zeg ik op’. Het vervolg lijkt me simpel te raden: Stappenplan. Dat mijn modem en mijn tafel de daarop volgende woede-uitbarsting hebben overleefd verbaast me nog steeds: ondanks drie keer bellen en een mail heb ik NIEMAND gesproken van Telfort aan de telefoon. Topservice, KPN, echt top.

De daad maar wel direct bij het woord gevoegd: in een rage-quit heb ik direct opgezegd via mijn telefoon en mijn telefoonnummer achtergelaten om me terug te bellen: je weet nooit waar ze mee komen, als je opzegt kan er ineens van alles. Dat was 7 uur ’s avonds, om 9 uur besloot ik gebruik te maken van de overstapservice van Ziggo. Als je rage-quit moet je het goed doen ook, doorpakken en ervoor zorgen dat er geen weg meer terug is: Telfort heeft het zelf verpest, heeft kansen zat gehad en waardeerde mij als klant dus niet en daarnaast wil ik gewoon dat mijn Internet werkt, want intussen moest ik al bijbetalen op mijn T-Mobile abonnementje vanwege de geslurpte MB’s.

De volgende avond Ziggo gebeld: in plaats van een maand wachten wilde ik wel direct hun oplossing hebben, anders had ik een maand geen Internet. Die omzetting was prima gedaan, vrijdag had ik mijn pakket: TV van Ziggo had ik al, dat werkte prima, maar nu dus ook Internet erbij. Snel aangesloten, Den Haag moest om 8 uur voetballen: helaas kreeg ik storing op TV als ik mijn Internet aanzette. Het zou ook eens in één keer goed gaan…

De volgende dag gebeld met Ziggo. Pluspuntje: hier kreeg ik direct een persoon aan de lijn, wat een opluchting: geen online stappenplan! Ook de daarop volgende dinsdag, donderdag en zaterdag kreeg ik weer iemand direct aan de lijn! Dat is in ieder geval beter geregeld bij Ziggo dan bij Telfort.

Dat is dan ook wel direct het enige: in de tussentijd heb ik nogmaals dezelfde splitter gehad, heb ik een verdeler gehad, heb ik een dubbele rode kabel mogen ontvangen maar werkt mijn Internet nog steeds niet. Tenminste, Internet werkt wel, maar mijn TV niet meer als ik mijn Internet aanzet. Ik heb vier verschillende medewerkers gesproken, die alle vier een andere oplossing hadden. Ik heb op aanraden van de laatste zelfs een nieuwe Coax-kabel gekocht, maar ook dat mocht niet helpen (ik vertelde hem wel vijf keer dat mijn TV het prima doet als ik mijn Internet uitzet, maar ja, hij is de specialist…dacht ik). Dus zit ik hier met óf mijn Internet óf mijn TV aan en dat is ronduit irritant. De kwaliteit van de mensen die ik heb gesproken is niet uitgesproken goed te noemen (een Servicedesk leeft toch van oplossingen die helpen en niet deze rotzooi) en intussen heb ik dus al 17 dagen geen of nauwelijks Internet thuis, maar ja, ik word niet meer verwezen naar een Stappenplan. Wel naar het feit dat als de fout aan mijn kant zit en er een monteur is geweest die dat concludeert, de kosten voor mij zijn. Topservice, Ziggo!

Morgen maar weer eens bellen, benieuwd wat ze nu weer op gaan sturen of met welke oplossing ze nu weer aankomen. Ik ben eigenlijk alweer in staat om op te gaan zeggen, maar ja, er blijven zo niet heel veel providers over.

Zo heel soms wens ik wel eens dat we gewoon weer terug konden naar de periode voor het Wereldwijde Web, van voor de Social Media, van voor WhatsApp. Ik zat op een verjaardag zondag en daar zaten zes kinderen van onder de 12: twee waren er bezig op een Playstation 4 met Fortnite, eentje zat daar naar te kijken en de drie anderen zaten er wel omheen, maar zaten spelletjes te spelen op de telefoon van hun mama of papa. In het kwartier dat ik bij hen heb gezeten zijn er onderling denk ik drie woorden gewisseld. Als wij vroeger met zes kinderen bij elkaar waren was het een feestje, was het Monopoly (of later RISK) of kaarten. Dat werd altijd huilen en/of ruzie, maar dat hoorde erbij.

Zoals ik meer heb geconcludeerd: ik word oud (en ik heb Internet én TV nodig).